De eerste dagen

Rond half 10 ’s avonds, landden we met een half uurtje vertraging op Tocumen airport. We hadden vanuit het vliegtuigraampje Panama stad naderbij zien komen met veel oranje straatverlichting. We moesten nogal lang wachten op onze ruim 60 kg wegende bagage uit het ruim. En toen alles er was bleek onze nieuwe koffer (van september 2005) een scheurtje te hebben... hmmm... Wij vinden dat dit toch echt geen ‘gewone slijtage is, maar de man achter de Delta Airlines balie doet erg moeilijk en zegt dat hij daar niet over gaat. Je vraagt je af wat hij daar dan eigenlijk doet.

Zondag, de dag van de WK finale en onze eerste dag van een nieuw begin in Panama.
Maar eerst uitslapen. En vervolgens is het de hoogste tijd voor de communicatie. Onze mobiele telefoon, gekocht toen we afgelopen januari en februari hier op verkenning waren doet het nog, maar we hebben geen krediet. Het hotel heeft wireless internet, maar ook weer net als de vorige keer is de ontvangst in de kamer niet optimaal. Bovendien is er nog iets niet goed ingesteld. We besluiten naar het internet cafe hiernaast te gaan dat gratis internet heeft voor mensen met een laptop en wireless. Het kost wat moeite, maar onder het genot van koffie en thee komen we er uiteindelijk toch achter hoe de instelling moest zijn en zijn we verbonden met de rest van de gecomputerariseerde wereld. En we zien ook nog tussen neus en lippen door dat Italië wereldkampioen wordt.

We bellen ook de broer van een vriendin hier om naar zijn flat te kijken. Hij neemt niet op omdat de WK bezig is... Na de penalties belt ie terug en komt ons ophalen. De flat zou $350/maand moeten kosten maar blijkt nog in reparatie en is zonder meubilair. Misschien kunnen we er aan het eind van de maand in. Da’s toch niet helemaal wat wij willen. We willen er nu in en er aan het eind van de maand weer uit, als we onze zaken in Panama stad afgehandeld hebben. Een vriendin van een vriendin heeft iets wat een ‘studio’ heet. Een kamer voor ongeveer $80 tot $100. Als ze ons ziet zegt ze direct dat het maar voor een persoon is. We willen toch kijken, maar ze had gelijk.

Uiteindelijk belanden we op dinsdag in een kamer, met bed, en met een balkon dat groter is dan de kamer zelf. Keuken en badkamer delen we met andere bewoners. Terug naar onze studentendagen. Het is maar voor even en het is ook een goede manier om wat te weten te komen over het leven van de gemiddelde Panamees. Er zitten hier mensen die er al ruim een jaar wonen en in de stad werken en studeren.

Zoals gezegd is het balkon lekker ruim en hebben we zo een goed uitzicht op de stadsjungle. Op de zesde verdieping zitten we misschien nog niet helemaal op bladerdakniveau, maar het is ruim voldoende om blootgesteld te worden aan de geluiden en geuren van de stad. De geluiden bestaan vooral uit de claxons van taxis. Die toeteren om de aandacht van potentiële klanten te trekken en elke voetganger is een potentiële klant... s’Middags regent het en de hardere donderklappen laten alle autoalarmen afgaan. Als het regent komt er af en toe een vleug puttelucht langs. We kunnen niet wachten tot we naar de echte jungle kunnen.

Maar eerst moeten we een bedrijf registreren en vervoer aanschaffen. Dat bedrijf is er volgende week. Het advocatenkantoor De Sanctis/Bufete zorgt er voor dat volgende week donderdag het bedrijf Tanager Tourism Corp. echt bestaat. En dat voor ‘slechts’ U$ 1100. Maar goed, in Mozambique doen ze al langer over het uitzoeken of de naam die je voorstelt nog vrij is.

Het feit dat we een plek hebben om te wonen en koken betekent ook dat we boodschappen moesten doen. Er is een heel grote supermarkt bijna om de hoek en we kopen vanalles. Als we in de keuken staan bedenken we dat een pan toch ook wel handig was geweest... we lenen er een. Als we net al ons eten klaar hebben wordt er geklopt: de eigenaar van de geleende pan brengt ons een bord vol met rijst, erwtjes, kippevleugeltjes en gebakken banaan... om te proeven!