Druk, druk,druk 2

Behalve bouwen moeten we ook nog steeds bomen planten. Binnenkort komt ook ANAM, het ministerie van milieu, ons herbebossingsproject inspecteren, waarna zij de resolutie kunnen afgeven waarmee wij eindelijk een herbebossingsinvesteerdersvisum (wat een prachtig lang woord!) kunnen aanvragen. De andere papieren zitten op de post van Nederland naar hier. Die liggen mogelijk al in Panama op ons te wachten.

We hebben weliswaar al meer bomen geplant dan we gepland hadden en aan ANAM beloofd hadden, maar het einde van het plantseizoen komt in zicht en we hebben nog steeds bomen staan die geplant moeten worden. We denken dat ze het droge seizoen niet overleven in die kleine plantzakjes. En om ze nu eerst in grotere plantzakken te zetten en ze dan nog eens een keer te gaan planten klinkt iets te veel als dubel werk doen. Bovendien heeft de familie Stichter genoeg geld ingezameld om 200 bomen te sponsoren! Om die 200 vol te maken moeten nog 75 bomen gepoot worden. Om dat voorelkaar te krijgen hebben we afgelopen week André Flores, één van onze vaste contacten in de omgeving gevraagd om weer een paar dagen te helpen met planten (vooral gaten graven, kees plant graag zelf).

En dan hebben we ook nog eens 50 bomen gekregen van een vriendelijke Amerikaan uit Chiriqui die bij ons in de buurt wil komen wonen gekregen en er staan er nog 20 te wachten bij Juan Velazques in las Flores. Andre mag binnenkort nog een keer mag komen helpen als hij wil.

Ondertussen is het huis in Palmilla dat binnen ons land ligt en waarin we binnen in een tent slapen nog steeds niet officieel van ons. We hadden vorig jaar een contract getekend om de erfrechten van de familie van de eigenaresse te kopen en twee weken geleden heeft de rechtbank eindelijk uitspraak gedaan en weer twee weken later is er een registratie gedaan bij de notaris voor overdracht aan ons. Op 18 october kregen we papieren. Wij hadden dus de handtekeningen en vingerafdrukken geregeld en toen bleek er een nieuwe wet te zijn: de vader mag niet tekenen voor zijn kinderen om het huis te verkopen, dat moet geëvalueerd worden door een rechtbank. En dat gaat natuurlijk veel geld en nog meer tijd kosten. Dat vonden de advocaten ook te gortig en nu zijn we dus voor meer dan 2/3 eigenaar en wachten we tot de jongste zoon 18 wordt om de laatste 1/3 formeel van ons te laten zijn (het is overigens allemaal al vastgelegd). Dat waren dus nog meer handtekeningen en vingerafdrukken... Over een week ofzo is het huis dan nagenoeg van ons, en kunnen we het plat gaan gooien... (daarover later meer).

Alsof dit niet genoeg is hebben we besloten om te verhuizen! Wat? Ja alweer! We willen onze huurkosten drukken en onszelf in de komende tijd kostbare reistijd besparen dus gaan we een stukje dichterbij ons land wonen, in Mariato per 15 november, op ongeveer 8 km bij ons land in Palmilla vandaan. We kunnen in Mariato wel telefoon ontvangen, maar er is daar helaas nog geen internet dus we zullen nog steeds moeten reizen. Er is echter wel een vriendelijke Noor in Torio (4 km voorbij Palmilla) die een satelietverbinding heft waarvan we hopelijk gebruik mogen maken. Maar we zullen veel dichterbij de actie zijn als we in Palmilla het huis gaan platgooien en met de echte bouw beginnen (in januari) ... en op die manier bezetten wij niet de rancho met badkamer en kunnen we die vanaf de kerst verhuren!

We zijn blij om Santiago te verlaten, onder andere na de inbraak en omdat de buren nogal lawaaiig zijn. In Mariato kennen we de politie agenten al persoonlijk (die hielpen bij het zoeken naar mogelijke huur huizen) en als je het vraagt dan letten ze extra op je huis... Verhuizen betekent dus weer alles inpakken, in dozen stoppen, in de pick up laden en uitladen en... ach we zijn door de wol geverfd. Het ruimt goed op en we hebben er twee weken voor want de huur in Santiago loopt af per 15 november. Hoe dan ook, we zijn druk druk druk! (Geen tijd voor gedichten en surprises van Sinterklaas, hooguit om pepernoten te eten!)