Stappen in Mariato

Tot nu toe waren we nog niet wezen stappen in Mariato. De uitgaansgelegenheden, drie “cantina’s”, waren niet echt uitnodigend en vrouwen die zich in dit soort gelegenheden vertonen, zijn gewoonlijk van lichte zeden. Dus samen was niet goed voor de reputatie van Loes en alleen zag ik niet echt zitten. Gelukkig hebben we nu een student, en dus kon ik eindelijk, eindelijk een avondje gaan stappen in Mariato.

Het was een tamelijk korte avond, maar het begon goed. Eerst zijn Rob en ik naar de cantina tegenover ons huis gegaan. Die heet ‘Corotu’ en heeft sinds kort nieuwe geluidsapparatuur. Ook hadden wij al gehoord dat de klanten af en toe een geluid uitstoten dat nog het meest op hondegeblaf leek. Dat moest uiteraard nader bestudeerd worden.

We waren nog maar nauwelijks binnen of we werden meegezogen in een conversatie met een buitenlander. Waar hij precies vandaan kwam is ons tijdens het 30 minuten durende gesprek niet duidelijk geworden. Onze gesprekspartner beweerde dat hij in Nederland geboren en dus Deen was, en vervolgens dat hij een Indiaan was en tenslotte dat hij zijn jeugd had doorgebracht in de staat California. Rob en ik kregen sterk de indruk dat hij na zijn jeugd vooral in de staat van dronkenschap had vertoefd.

Gelukkig kwamen we ook nog in contact met de andere klanten. Twee begonnen er met dat blaf-achtige geluid terwijl we nog met onze Deens-Californisch-Nederlandse Indiaan in gesprek waren. Een mooi moment om hem te verlaten en uit te vinden wat er nu eigenlijk aan de hand was. De produktie van dit geluid (en het klinkt echt als geblaf) het salomar (dat is een werkwoord) en het is een uiting van vreugde en vriendschap, zo werd ons verteld. Toen Rob een recorder tevoorschijn haalde, werden we onmiddelijk getrakteerd op de uitgebreidere versie, die nog het meest lijkt op iemand die de blues aan het jodelen is.

De tweede bar is te triest om verder te noemen. Een donker hol met een jukebox en dronken mannen. De derde was ook niet al te beroerd, maar haalde het ook al niet bij de eerste. We kwamen daar de buurman tegen, die graag van alles wilde weten over Holland. Maar hij stelde steeds dezelfde vragen, dus ik weet niet of hij gewoon niet geïnteresseerd was, een slecht geheugen had, dronken was of gewoon mijn Spaans niet verstond. Dat gesprek boeide ons op die manier niet erg en zo waren we na krap een uur weer thuis om half tien ’s avonds...

Kortom een “nacht” om nooit te vergeten, al was het maar om je te herinneren dat uitgaan in Mariato niet de moeite waard is.