De watervallen van Malena

De mensen die de blog van Rob (in het Nederlands) volgen hebben vast al gehoord over de watervallen van Malena. Kees en ik hadden alleen maar de eerste waterval een paar keer gezien. Sinds Rob echter vertelde dat hij met Isra, de gids uit Malena, een pad gemaakt had tot aan de vierde en dat het daar goed zwemmen was, en hij ook al toeristen erheen leidde, weerd het toch tijd voor mij om er ook eens heen te gaan.

We hebben al veel watervallen gezien, maar deze zijn echt heel mooi.
(zie fotos op http://www.flickr.com/photos/tanagertourism)

Isra is de lokale gids uit Malena en hij fungeert als fotomodel. Hij biedt ook regelmatig de helpende hand tijdens de wandeling naar boven. Het grootste gedeelte loop je door of langs het water over stenen die prachtig begroeid zijn met mossen en varens, maar ook op sommige plaatsen spekglad zijn. Af en toe kun je je vasthouden aan een jonge palmboom of liaan en soms heb je houvast aan wortels die net uit de grond steken, net Tarzan. Maar bij de stijle afgrond is daar een heuse leuning om je goed vast te houden!

Ik had besloten op mijn grote bergschoenen met goede sokken te gaan. Zoals verwacht werd het op een moment te diep en kreeg ik natte voeten, maar het liep nog steeds goed over de rotsen. Aan het eind van de wandeling, bij de laatste poel gingen de wandelschoenen natuurlijk wel uit om te zwemmen. Toen we een detour terug maakte door het water voor nog een uitzichtje van bovenaf bij de 3e watervallen was ik nog steeds op blote voeten. Er was daar ook een heuse liaan om rotskruiper te spelen. Hoe Isra het doet weet ik niet, maar hij doet de gehele tocht of op zijn blote voeten of op teen slippers. En hij heeft geen schram! Hij kan ook erg goed op blote voeten in een guabo boom (Inga species) klimmen tot in takken die behoorlijk meebuigen om de laatste guabos eruit te plukken. Guabos zijn enorme peulen die om hun zaden heerlijk wit vruchtvlees hebben.

Een van de leuke dingen bij deze twee uur durende tocht (inclusief het zwemmen) is het enthusiasme van de verlegen Isra als hij eenmaal bij de laatste poel gaat zwemmen en duiken. Ja duiken. Doodeng. Hij weet natuurlijk dat het ruim drie meter diep is, maar toch, wat dichter bij de waterval is het echt minder diep en overal zijn rotsen en door ons gespatter was het water een beetje troebel. Ik ging ook even boven kijken, er was tenslotte nog zo´n prive poel. Ga je ook springen vroeg Isra nog. Eh? Hoofd eerst? Eh?

Ik weet niet wanneer precies het gebeurd is, maar ergens tussen mijn 10e en mijn 41e jaar is het vertrouwen in een goede afloop kleiner geworden dan de angst dat er iets mis gaat... Ik durfde niet! Maar ja hoe moest ik dan terug? Die rotsen naar beneden leken net zoveel kans op vallen te geven. Ik ben zo ver mogelijk van de rots afgezakt terwijl ik precies in de waterbaan zat en dus in de rug geduwd werd... tot het punt, twee derde van boven, waar ik nog net op mijn blote voeten op een uitstekende steen kon staan en heb me afgeduwd en gesprongen! En het was ver genoeg!

Daarna heb ik het vooral bij het zwemmen gehouden. Zwemmen richting de waterval is een beetje als zwemmen in zo´n supermodern zwembad dat weinig water heeft, maar wel stroming: je zwemt en blijft op je plaats. De stroming is niet supersterk en als je doorzwemt kun je zittend op de rotsen onder de waterval je rug even flink laten masseren.