Kees weg

Sommige mensen weten het al, maar de meesten nog niet en daarom even speciaal een blog: Kees gaat voor twee jaar werken in Angola, hij is vandaag op 1 Juni vertrokken. Eerst naar Duitsland, dan een paar dagen Nederland en dan naar Angola...

Ja dat leest u goed. Kees gaat naar Afrika terug, maar vooral om geld te verdienen.
We zijn nu bijna twee jaar in Panama en we hebben heel veel geinvesteerd, (te) weinig verdiend en we hebben gezien dat de prijzen enorm stijgen omdat de dollar zo zwak is. Zo was de diesel toen we net in Panama waren ongeveer 2 dollar voor een gallon (bijna 4 liter) en nu kost eenzelfde gallon gemiddeld $4,14... en we moeten nog aan de bouw van het hotel beginnen...

Wij hadden gehoopt dat we bij konden klussen met consultancies in Latijns Amerika maar als je ´vers´ uit Afrika komt dan heb je niet de vereiste ´5 jaar´ lokale ervaring, dus dat lukte niet erg... Omdat de geldnood wat begon te dringen, ondanks het feit dat we ons huis in Mozambique eindelijk en voor een alleszins ordentelijke prijs (gelukkig afgesproken in Euro’s) hebben kunnen verkopen, hebben we ook meegedaan aan verschillende aanbiedingen van consultancy-bedrijven op contracten in Afrika en elders (Loes zit nog in zo´n ronde voor korte termijn werk eventueel misschien in Egypte en/of Ecuador – hier gaan we even niet verder op in want een van de twee voorstellen is nog niet eens ingediend bij USAID!). Maar goed, ons CV is dus in het wereldwijde web en een Duits bedrijf GFA Consulting Group heeft Kees´ CV gevonden op het wereldwijde web en gevraagd of hij mee wilde doen aan een bod op een contract van de Europese Commissie voor een klus in Angola. En daar heeft Kees indertijd ja op gezegd.

Dat heeft GFA gewonnen (mede dankzij Kees´ perfect passende CV) en inmiddels hebben ze het contract getekend met de Europese Unie. En nu moet Kees dus voor twee jaar naar Angola. Het is een interessant project, het gaat over landrechten en watervoorziening voor nomadische veehouders, maar zoals gezegd, het gaat ons toch wat meer om het geld dan vroeger. Dus het feit dat ze goed betalen en ook twee tickets per jaar tussen Angola en Panama betalen gaf indertijd toch de doorslag voor Kees om mee te doen in het voorstel.

Omdat we geen van beide de voortgang van ons project, met name de bouw van ons huis/hotel met vier kamers willen uitstellen, blijft Loes in Panama. En nu wilt u allemaal natuurlijk weten: “Wat vinden jullie daar nou van...”

Nou, wij vinden dit natuurlijk aan een kant helemaal niet leuk en het is niet ideaal en we zien er beiden vreselijk tegenop. Maar aan de andere kant weten we dat het nodig is en hebben we wel vaker met het bijltje gehakt van het heel ver van elkaar af samenleven ... (dat vonden we toen ook al niet leuk...) en nu hopen we vooral op een redelijke telefoonverbinding (Kees schijnt een satelliet telefoon te krijgen voor het project...). Gewone telefoon en Internet is voor hem op enkele uren afstand, maar goed te doen in het weekend! En als we over een jaar of zo effe niet meer zo optimistisch zijn dan weten jullie waar het aan ligt... dan missen we elkaar vreselijk!

Het afscheid was een beetje raar, Loes en Kees zijn bijna in tranen terwijl hij door de douane steeds verder weg gaat, en ineens komen er letterlijk honderden mensen de trap af en achter mij staan, met spandoeken enzo en in een uiterst jolige stemming. Loes verdween af en toe achter een spandoek en moest eroverheen nog even naar Kees zwaaien. Panama’s nationale boxer is wereldkampioen geworden en kwam net aan...