Onze nieuwe werknemer

Zoals gezegd gaat Kees straks weg en dus moest er een vervanger gevonden worden. Onbegonnen werk natuurlijk, want waar vindt je nou zo iemand als Kees? Maar goed, we hebben iemand gevonden die in ieder geval een aantal van Kees’ taken over kan nemen. Die hebben we aangenomen met ingang van mei, zodat hij nog ingewerkt kan worden. En die willen we hier even voorstellen. Hij heet Justino M.P., is 22, woont nu weer in Palmilla, in een huis naast het huis van zijn vader, (bij de brug richting Malena voor de kenners). Justino heeft vorig jaar ook al voor ons gewerkt, het is de jonge man die zo hier en daar op foto’s van de bouw van de badkamer staat. Justino is (niet officieel) getrouwd en zijn vrouw is op dit moment hoogzwanger van hun tweede kind. De eerste, een meisje, Joselyn, is anderhalf en heeft een ruisje bij haar hart. Dat baart Justino en zijn vrouw af en toe wel zorgen, ze moeten met enige regelmaat naar een arts die controleert hoe het gaat met Jocelyn. Gelukkig is operatief ingrijpen tot nu toe niet nodig.

Justino werkt erg hard, dat wisten we en daarom hebben we hem ook aangenomen. Sinds 5 mei zijn de eerste 100 bomen van het seizoen al gepoot. En verder helpt hij met het wieden bij paden en bomen. Want ook het gras groeit weer errug hard. Verder heeft hij ook onze metselaar geholpen met de laatste loodjes van de werkplaats. Justino heeft namelijk ook al eens een tijdje in de bouw gewerkt, dus hij heeft ervaring met metselen en beton storten en zo. Tot slot helpt hij ook met het maken van een werkbank. Dat valt niet mee, want wat mis je (uiteraard) het meeste als je een werkbank wilt maken? Precies, een werkbank.

Bovendien komt al het hout hier direct van de zagerij, dus het is nat en ruw en bijna recht. Dat betekent dat planken en balken eerst een beetje moeten aandrogen, dan moeten ze geschaafd en geschuurd worden, dan recht gezaagd en daarna kun je ze eindelijk in elkaar schroeven tot een ordentelijke werkbank. We hopen dat dat project nog afkomt voor Kees vertrekt.

Ondanks dus dat Kees veel heen en weer naar Panama en Santiago is geweest vanwege tweede paspoorten en uitreisvisa etc. (die toestanden zijn een extra blog waard) gaat het werk dus flink door. We hebben ook de lege watertank even schoongemaakt en waterdichter gemaakt. Als er eindelijk genoeg druk is wordt binnenkort de tank weer gevuld ... (we gebruiken momenteel regenwater en soms water uit de lage kraan).

Nu we een vaste medewerker hebben zijn we eindelijk ook in aanraking gekomen met een stukje ouderwetse bureaucratie want we hebben hem ingeschreven bij de sociale dienst. Anders dan in Mozambique kregen we hier direct bij het eerste bezoek een getypt lijstje mee met alle benodigde papieren (in Mozambique werd je zoiets mondeling meedegedeeld en vergat men vaak een deel van de benodigdheden zodat je nog een keer en nog een keer terug moest...).
Toen we alle papieren bij elkaar hadden, sommigen in drievoud met de hand geschreven ingevuld, en Kees zijn handtekening 11 (elf) keer gezet had, bleek dat een type van de formulieren toch echt aan de voorkant getypt moest zijn, met een typemachine. Niet aan de achterkant, alleen aan de voorkant en nee het kan niet met de computer, want het formulier is geen standaard maat papier en meer een soort karton. Het is het soort kaart dat in een kaartenbak-systeem thuishoort (en als u nog weet wat dat is, bent u minstens net zo oud als wij).

Een heuse typemachine, waar vind je die nog? Na een rondvraag blijken Panamese advocatenkantoren en ziekenhuizen of priveklinieken nog typemachines te hebben (want die hebben ook nog kaartenbakken), en iemand die wij kenden, kende toevallig een dame die in de receptie werkte van zo´n prive kliniek.... zij typte alles keurig uit, maar toen ze klaar was, was het kantoor van de sociale dienst al dicht. Bij ons volgende bezoek aan Santiago en de sociale dienst bleek dat we een nummer teveel getypt hadden en ergens anders een nummer te weinig en de datum die we ingevuld hadden mocht ook niet... Affijn, weer terug naar de aardige receptioniste die de kaarten nogmaals in tweevoud geheel overnieuw en voor niets typte tussen het beantwoorden van de telefoon en te woord staan van patienten... Toen was alles goed en konden we voor 40 cent een cd kopen met het computer programma van de sociale dienst waarmee we, als alles daarin is ingevuld, de formulieren die we maandelijks moeten inleveren, thuis kunnen printen en die we 10 dagen na het inleveren, gestempeld kunnen ophalen als we betalen.... Maar zover zijn we nog niet.

Het arbeidscontract is hier ook niet een zaak van alleen de werkgever en de werknemer, nee daar moet ook het provinciele ministerie van werk van op de hoogte gesteld worden en die moeten dat contract ook stempelen (en ze houden een kopie). Dat ging gelukkig wel supersnel want Loes had vantevoren al een modelcontract opgehaald. Ze proberen hier in ieder geval wel om je zo snel en eenvoudig mogelijk dooor de bureaucratie hen te helpen. En wat bleek: de dame met de stempel is de nicht van de vader van Justino! En omdat we Justino meer betalen dan het minimum salaris, was ze onmiddelijk bereid om het contract te stempelen.