Dik zwart plastic

door: Marijke Groenendijk & Bas Warmenhoven

Zo, dan zit je in Panama, op bezoek bij je (schoon)familie, en wat ga je dan doen? Niet alleen de wel bekende vakantie-activiteiten zoals boeken lezen en zwemmen, je wordt geacht om de handen uit de mouwen te steken op de finca, oftewel het terrein van Tanager Tourism. Een van onze activiteiten ter plaatse om Loes te helpen was een dagtochtje naar Quebro, om zwart plastic op te halen bij een bankroete garnalenkwekerij. Dit plastic had namelijk al een ware reputatie opgebouwd in Quebro en omstreken en was inmiddels al gesignaleerd op vele daken, ter reparatie, en ook op ruggen van paarden.

Het plan dat Loes had opgevat was om met ons en Justino, een van de medewerkers van de finca, naar Quebro te rijden en daar het plastic op te halen en het achterin de pick-up te vervoeren. Daar het plastic erg gewild is, waren er nog wel twee andere inwoners van Palmilla die mee wilden om zwart plastic aan hun inventaris te kunnen toevoegen. Zo reden we met z’n zessen de 25 kilometer naar Quebro.

De weg naar Quebro is, net als veel wegen in Panama, goed begaanbaar. Wel kenmerkt dit stuk tweebaansweg zich door een aantal huecos (gaten in het wegdek, ook wel pot holes) van memorabele omvang. Eén kwam tot halverwege de weg, waardoor onze rijbaan volledig in een groot gat verdween! Het laatste stuk naar de voormalige garnalenkwekerij, die volgens ons niet verder is gekomen dan het aanleggen van een tiental grote kweekvijvers, ging over een weg met flinke kuilen waarin tot 30 centimeter water stond. Voor Bas, die regelmatig de pick-up bestuurde, was dit een nieuwe uitdaging. Gelukkig kwamen we niet vast te zitten en bleven de modderspatten buiten de auto.

Aangekomen bij de kwekerij was de volgende uitdaging het achteruitrijden over een smalle dijk tussen de kweekvijvers. De hoge begroeiing maakte het moeilijk om goed te zien waar de sporen van eerdere auto’s lagen. Toen de auto goed geparkeerd was, kon het werk beginnen.

Het eerste dat voor een ieder duidelijk te zien was, was dat wij niet de eersten waren die het dikke plastic wilden gebruiken. Waar sommige kweekvijvers nog vol met water stonden, zo’n 2,5 meter, was het waterpeil in andere kweekvijvers al beduidend lager tot nihil, als gevolg van het verwijderen van het plastic op de bodem. Grote stukken waren uit het plastic gesneden.

De uitdaging van de klus bleek te zitten in het gewicht van de grote stukken plastic in combinatie met de gladheid van de modder op de bodem van de vijvers. Hoewel de vijver waaruit wij onze stukken haalden bijna droogstond, was de modder erg glad en waren soms alle zes aanwezigen nodig om een stuk plastic tegen de dijk op te slepen. Daarbij veroorzaakte de steile en modderige helling menige glijpartij en gingen verschillende mensen languit in de modder. Gelukkig was het een warme dag en kon er een bad genomen worden in een van de vijvers waar al het plastic nog inzat.

Uiteindelijk waren zes flinke stukken plastic zodanig opgevouwen dat ze in de laadbak van de pick-up pasten, met daarbovenop de mannen die zo hard hadden gewerkt om het plastic te verzamelen. Na het plastic en de mannen bij hun huis te hebben afgezet was het tijd voor een welverdiende douche!

Het plastic bestemd voor TanagerTourism ligt inmiddels op de dak van de werkplaats en op een gedeelte van het dak van de nursery en wij kijken terug op een geslaagde vakantie.

fotos binnenkort te zien op http://www.flickr.com/photos/tanagertourism