Monsteren, meten en bouwen

Naast al dat water geven en grasmaaien, hebben we ook enkele mensen (lees: mannen) tijdelijk ingehuurd om te meten. De architecte vertelde ons dat we, als we boomkruin hoog willen bouwen, we toch echt grondmonsters moesten laten doen om de draagkracht van de grond te meten. Toen het team aankwam vroeg ik mij af waarom de prof twee lijfwachten bij zich had. Dat bleken de boorders te zijn. De boor wordt namelijk met een soort menselijke heimachine tot 4.5 meter de grond in geramd. Dus die mannen staan een paar uurt lang een gewicht van 60 kg op te tillen. We bezitten nu een mooi papier met handtekeningen dat ons vertelt dat de grond een draagvermogen heeft varierend van 7.5 ton tot 28 ton per vierkante meter. Het draagvermogen lijkt afhankelijk te zijn van het vochtgehalte en dat varieert weer met diepte.

http://pg.photos.yahoo.com/ph/loesroos/album?.dir=/6d43re2&.src=ph&.tok=phRdvYGBIPA7HAcB

We hadden zelf met een twee meetpalen en water in een buis al de hoogteverschillen op de helling gemeten waar we de toren in gedachte hadden. Maar eigenlijk moest toch ook de omliggende hoogte duidelijker zijn. Zoals de architecte zei toen ze langs kwam: “Zolang we nog geen fantastische boomkruinen hebben, is ons sterkste punt toch eigenlijk een weids uitzicht... dus hoe hoog is de heuvel aan de overkant en is deze heuvel wel hoog genoeg om daar overheen te kunnen kijken of moeten we enkele tientallen meters naar het zuiden opschuiven...”

Affijn, via de mannen van de universiteit hebben we ook de landmetingen geregeld. We hebben nu van 1.6 ha van ons land alvast een echte hoogtekaart met een hoogtelijn voor elke meter op een schaal van 1:400. Later, als we meer geld hebben en het nodig is, dan zullen we ook de rest van het land op die manier in kaart laten brengen.

Inmiddels hebben we ook een timmerman gevonden, in Mariato. Hij is nu klaar met zijn andere klus en dus beschikbaar om onze “ranchos” te bouwen. We willen ten minste twee platformen op palen met een dak van palm bladeren, maar uiteraard niet zoals ze ze normaal hier bouwen want dat is te klein. We willen op de platformen een tent kwijt en ruimte overhouden voor een veranda met een hangmat. We hebben een grote boodschappenlijst van materiaal en Kees heeft de regio al rondgereden om hout te vinden. Dat is een beetje als in Mozambique: De buurman die bijna iedereen kent nam Kees mee naar iemand die het hout zeker kon zagen. Deze iemand had helaas andere bezigheden maar kende een tweede iemand die het zonder twijfel kon regelen. Die tweede iemand had het graag gedaan, maar zijn zaag was kapot en hij wist niet wanneer hij het reserveonderdeel zou krijgen. Maar dat was geen probleem want hij had een broer die een zwager had wiens aangetrouwde nicht......

Nadat we gestopt waren met het achtervolgen van allerelei obscure familierelaties, hebben we uiteindelijk iemand gevonden in Arenas die het hout aan begin maart komt brengen. Het bestelde hout is van de ‘nispero’ (Manilkara zapota), en uiteindelijk zal het bezorgd worden aan het eind van deze maand. Het verkrijgen van de palmbladeren of wel ‘pencas’ is ook een heel geregel, want niet alle boeren hebben genoeg palmen en bladeren om te verkopen. Het moet ook van het land naar de weg gesleept worden (een blad is toch al gauw vier meter lang) en dan moet het nog naar ons land. We blijken er zo’n 500 nodig te hebben voor de twee ranchos. We hebben besloten om dat het probleem van de timmerman te maken. Die belt ons op als de palmbladeren bij de weg liggen en dan wordt het dus weer even op en neer rijden. Overigens woont de timmerman langs de weg naar ons land, dus elke keer dat we naar Malena gaan, dan vragen we even hoe het ermee staat.