Apen en schildpadden in Chiriqui

We zijn de afgelopen weken weer een beetje rond wezen kijken in de omgeving, dat wil zeggen, we zijn naar Chiriqui provincie geweest. Vanwege onze activiteiten met de Apenheul en de Summit Gardens, zijn we ook in contact gekomen met de NGO CREA (http://www.crea.org/) en met Susan en David Waligoora. De laatste twee zijn Amerikanen die een huis bouwen in Barqueta (aan de Pacifische kust, direct ten zuiden van David). Vlakbij die lokatie ligt een wildreservaat waar nog doodshoofdaapjes voorkomen. En zowel De Apenheul, Summit Gardens als CREA zijn geïnteresseerd in de bescherming van die aapjes. Volgens David en Susan is het niet al te best gesteld met de bescherming van dat wildreservaat. Wij zijn dus een keertje gaan kijken in de buurt om te zien wat er aan de hand is en of daar een projectvoorstel voor te schrijven valt en of we daar eventueel touristen heen kunnen brengen.

Dat laatste zal voorlopig nog wel niet gebeuren, de keuze is nu tussen een hotel a 125 USD per nacht of een kamertje bij het lokale strand bar/restaurant zonder muskietennet en een gemeenschappelijk en niet zo schoon douchehok en wc. De zandvliegen en muskieten zijn actief van 4 uur ‘s middags tot 9 uur ‘s ochtends, dus je bent vrijwel constant aan het smeren met repellent. Maar de mensen zijn heel aardig en doen ook aan het beschermen van eieren van zeeschildpadden. Het nadeel is dat ze soms een hele dag extra wachten zodat ze twee uitgekomen nesten tegelijkertijd kunnen vrijlaten onder het toeziend oog van lokale schoolkinderen. Het oudste nest leek ons enigszins gedehydrateerd en gedesorienteerd... We denken en hopen dat ze het in Malena allemaal wat professioneler aanpakken!

Het reservaat is eigenlijk de enige touristische attractie in de buurt want het strand is niet echt geweldig. Veel zand, dat wel, maar ook een sterke branding; te sterk om prettig en veilig te zwemmen en te dicht bij de kust om te kunnen surfen. Het reservaat is op dit moment enigszins ontoegankelijk. Er is één pad gecreëerd door het mangrovebos dat je in 10 minuten kunt bewandelen als je stevig doorstapt. En zelfs als je, zoals Kees, stilstaat voor elk klein bruin vogeltje, ben je nog in een uur klaar. Alles bij elkaar kostte het ons meer tijd om dit goed verstopte pad te vinden dan om het te bewandelen!

De eerste dag konden we het hele pad niet vinden, en dus werden we ’s middags meegenomen door enkele heren van het restaurant die de vis gingen schoonmaken in een heel ander stuk bos waar volgens hen altijd apen zaten, ook de doodshoofdaapjes. Na een uur wandelen hebben we wel brulapen gezien en gehoord, maar niet die “gele aapjes”.

Om de doodshoofdaapjes te zien, moet je eigenlijk met een boot naar een eiland. Ons is dat niet gelukt in de twee dagen dat we er waren. Het was niet gemakkelijk om de enige parkwachter te vinden en die had het druk met andere zaken. Hij patrouilleerd het strand voor schildpadnesten met een auto. Hoewel we duidelijk om een trip naar dat speciale eiland hadden gevraagd bleek hij dat de volgende dag toch ‘misverstaan’ te hebben als een verzoek om het bovenvermelde korte pad te zien (dat wij eerder niet konden vinden). Onder het excuus dat het ook op een soort eiland ligt, tussen ondergelopen mangrove boskreekjes...

Desalnietemin heeft Kees gelukkig wel een heel bijzondere lifer gescoord, een witte... (de geelsnavelcotinga, Carpodectus antoniae)