Golfito

Elke drie maanden moeten we Panama even verlaten voor minstens drie nachten omdat we nog geen verblijfsvergunning hebben, maar een touristenvisum. We gaan dan even naar Zuidwest Costa Rica. De eerste twee keer zijn we naar San Vito geweest, deze keer zijn we voor de afwisseling naar Golfito gegaan. Dat ligt aan een baai in de Golfo Dulce (zoete golf) en het centrum is niet veel meer dan één weg tussen een steile helling met primair tropisch regenwoud en de baai.

http://pg.photos.yahoo.com/ph/loesroos/album?.dir=/cf21re2&.src=ph&.tok=phyAQkGBOu66MnBC

Golfito was tot de jaren zeventig één van de grootste bananenoverslaghavens aan de Pacifische kust, vrijwel alle bananen van de United Fruit Company werden hiervandaan naar Noord Amerika verscheept. Toen de UFC vertrok, verdween ook veel werkgelegenheid en verviel Golfito in bittere armoede. Maar nu wordt er wat verdiend aan het tourisme, vooral omdat Golfito de belangrijkste toegangspoort tot het Corcovado national Park is, dat aan de andere kant van de baai op het Osa schiereiland ligt.

Desondanks maakt Golfito vooral een erg slaperige indruk. Er gebeurde bijna niets en er waren maar weinig touristen, terwijl maart geacht wordt hoogseizoen te zijn. Op onze tweede avond kwamen we in een bar-restaurant met zwembad wel erg veel Amerikanen tegen – de kustwacht op verlof. Goede business in drankomzet als er zo’n schip met jonge Amerikanen drie dagen vrij heeft na zes weken op zee.

Aan de prijzen merkten we ook dat het hoogseizoen was: een gemotoriseerde boot huren om een strand of eiland te bezoeken kost 20 dollar per uur. Als je met z’n tweeën bent is dat toch tamelijk prijzig. En hoewel er verder in geen velden of wegen klanten te bekennen waren, was er niets op de prijs af te dingen.

Als alternatief hebben we toen kayaks gehuurd. Ook niet echt goedkoop, voor 6 dollar per uur krijg je een tamelijk afgeragde éénpersoonskayak met een heel oude en loeizware peddel. Ondanks dat de baai erg geschikt was om te kayaken zijn we niet erg ver gekomen want Loes werd doodmoe van het gewichtheffen met de peddel. Maar het was wel mooi en we hebben nog een visarend gezien.

Uiteraard proberen we ook wat te doen dat we werk kunnen noemen. We hebben zaden verzameld tijdens een wandeling in het primaire regenwoud. We hebben onder andere een soort kastanjeachtige noot meegenomen, en een paar peulen van een boom met mooie paarse bloemen (nee, geen jacaranda). Ook maken we veel foto’s van bomen, bloemen, hagedissen, vogels etc., waarvan er wellicht een aantal op onze website terechtkomen.

Kees roept ook dat vogeltjes kijken een oefening is voor de excursies die hij straks gaat begeleiden. Deze keer was het vogels kijken tamelijk vruchtbaar: we hebben een tanager gezien die alleen voorkomt rond Golfito en het Osa schiereiland (de zwartwang miertangare, Habia atrimaxilaris) en een trogon die alleen in het laagland aan de Pacifische kant van zuidelijk Costa Rica en West Panama voorkomt (Baird’s Trogon).

En toen kwamen we een Nederlandse tegen. Weer geen tourist maar getrouwd met een Costaricaan en woonachtig in Puerto Jimenez, op het Osa schiereiland. Zij organiseert reizen in en naar het Corcovado park. Dat contact gaan we warm houden, veel mensen die door Centraal Amerika trekken, bezoeken Corcovado, dus als daar iemand zit die van ons bestaan weet, kan dat alleen maar voordelig zijn. Ze had het zelfs al over vrijwilligers die plaatsen zoeken... zoals bij ons om bomen te planten...