Een weekend in Gamboa

Deze keer een blog van een gastschrijver: Wanny Groenendijk

Gamboa ligt aan het Panama kanaal en al bijna bij het Gatun lake. Het meer tussen de noordelijke en de zuidelijke sluizen van het Panamakanaal. Hier woonden vroeger veel Amerikanen, die werkzaam waren bij het Panamakanaal of bij de Amerikaanse onderzoeksinstituten. Op 31 december 1999 werd het Panamakanaal overgedragen aan de Panamese regering. Veel Amerikanen zijn inmiddels uit Gamboa vertrokken. Het ziet er echt Amerikaans uit, nl. grote houten Amerikaanse huizen. Er wonen op dit moment ca. 500 mensen.

http://pg.photos.yahoo.com/ph/loesroos/album?.dir=/fbafre2&.src=ph&.tok=phzTs6GBgS_flo.d

Voor we in Gamboa aankomen maken we eerst een wandeling in het Soberania Nature Reserve. Onze eerste kennismaking met tropisch oerwoud. Veel grote hoge bomen, waarvan Kees en Loes de meeste wel kennen. Kikkertjes en vogels, plantjes en mieren. Hele legers bladmieren trekken sporen door het bos. Georganiseerd lopen ze heen en terug via duidelijk herkenbare paden. Ze brengen de stukjes blad naar hun nest, waar het wordt gekauwd en speeksel aantoegevoegd. Ze spugen het uit en daarop gaan schimmels groeien. Die schimmels zijn het voedsel van de mieren.

Dan gaan we richting Gamboa naar Gwen. Gwen is een vriendin van Kees en Loes, die bij het Smithonian Tropical Reserve Institute werkt en vrijwilligster is bij The Summit Gardens (de dierentuin). Zij heeft in Gamboa een huis gehuurd. Kees en Loes slapen bij haar en wij logeren in “Ivan’s Bed & Breakfast”. Hij heeft een mooie tuin waar veel vogels komen en een agouti met 2 puppies. Een agouti is een cavia op hoge pootjes. Ze zijn heel speels en het is grappig om een poosje naar ze te kijken.

Gwen is min of meer per ongeluk en enigszins onwillig een soort dierenopvang gestart. Sinds bekend werd dat ze zorg roeg voor drie uiltjes brengen mensen vaak dieren bij haar die ze gevonden hebben. Ze zorgt op dit moment voor een eekhoorn –die heel slim is- want ze weet inmiddels hoe ze uit de kooi moet komen. Er waren drie uiltjes, maar een is er uitgevlogen, de andere twee hebben geen haast en zitten te dommelen. En er is ’s morgens een papagaai binnengebracht, die waarschijnlijk ergens tegenaan is gevlogen. Hij krijgt antibiotica en wordt gevoed via een afgeknipte spuit zonder naald met vruchten en zaden.

De volgende morgen vertrekken we om 8 uur met de boot naar Barro Colorado (gekleurde aarde). Dat is een eiland in het meer van Gatun. Het is ca 45 min varen en natuurlijk zien we een groot schip dat op weg is naar de sluizen van Mira Flores. Er wordt een beperkt aantal bezoekers per week toegelaten en alleen onder leiding van een gids. Het is een onderzoeksgebied van Smithonians Tropical Research institute en ze zeggen dat teveel bezoekers het onderzoek verstoren. Je bent ongeveer 4 tot 6 uur op het eiland (wandeling onder leiding van een gids, bij ons was dat Gwen en een lunch in het restaurant). Om half 3 vaart de boot weer terug naar Gamboa.

Gelukkig is het goed weer en hoeven we geen gebruik te maken van de poncho’s, die we gekocht hebben voor de regen. Het is heerlijk koel onder de grote hoge bomen. De meesten zijn wel 50 tot 80 meter hoog en eeuwen oud. Daarnaast vind je piepkleine kikkertjes en paddestoeltjes. Een heel dun slangetje, net een tak. Je loopt er zeker voorbij als je geen biologen bij je hebt met haviksogen. Dat geldt ook voor de vogels, die je hoort. We zien zelfs een nestje met een kolibrietje. Kun je je voorstellen hoe klein dat is?

We horen voortdurend brulapen in de omtrek. Als we even een pauze nemen, komt er al gauw een hele groep boven ons in de bomen “apies kijken”. Wellicht kijkne ze met enige verwondering naar die verre verwanten die besloten om uit de bomen te klimmen en het wiel, geld, carrieres en stress uit te vinden terwijl ze net zo goed in de boomkruinen hadden kunnen blijven. Groot en klein slingert van tak naar tak. Moeders met baby’s op hun rug. De meeste zijn brulapen. Er zijn een paar capucijnapen in de buurt, die hebben een wit snoetje. Gwen dacht dat die probeerden een baby van de brulapen te stelen...

We wandelen verder naar de grootste boom van Barro Colorado. Hij staat daar in volle glorie tussen de andere giganten. Je bent echt nietig tussen de grote plaatwortels van de Ceiba, zoals deze gigant heet. Helaas moeten we in versneld tempo via een kortere route terug naar het restaurant. We lunchen en om half drie vertrekken we weer met de boot richting Gamboa.

Als we de volgende morgen weer naar Santiago rijden, vertellen Kees en Loes dat de papagaai waarschijnlijk die dag wel weer zal uitvliegen.