De watervallen van Malena

De mensen die de blog van Rob (in het Nederlands) volgen hebben vast al gehoord over de watervallen van Malena. Kees en ik hadden alleen maar de eerste waterval een paar keer gezien. Sinds Rob echter vertelde dat hij met Isra, de gids uit Malena, een pad gemaakt had tot aan de vierde en dat het daar goed zwemmen was, en hij ook al toeristen erheen leidde, weerd het toch tijd voor mij om er ook eens heen te gaan.

We hebben al veel watervallen gezien, maar deze zijn echt heel mooi.
(zie fotos op http://www.flickr.com/photos/tanagertourism)

Isra is de lokale gids uit Malena en hij fungeert als fotomodel. Hij biedt ook regelmatig de helpende hand tijdens de wandeling naar boven. Het grootste gedeelte loop je door of langs het water over stenen die prachtig begroeid zijn met mossen en varens, maar ook op sommige plaatsen spekglad zijn. Af en toe kun je je vasthouden aan een jonge palmboom of liaan en soms heb je houvast aan wortels die net uit de grond steken, net Tarzan. Maar bij de stijle afgrond is daar een heuse leuning om je goed vast te houden!

Ik had besloten op mijn grote bergschoenen met goede sokken te gaan. Zoals verwacht werd het op een moment te diep en kreeg ik natte voeten, maar het liep nog steeds goed over de rotsen. Aan het eind van de wandeling, bij de laatste poel gingen de wandelschoenen natuurlijk wel uit om te zwemmen. Toen we een detour terug maakte door het water voor nog een uitzichtje van bovenaf bij de 3e watervallen was ik nog steeds op blote voeten. Er was daar ook een heuse liaan om rotskruiper te spelen. Hoe Isra het doet weet ik niet, maar hij doet de gehele tocht of op zijn blote voeten of op teen slippers. En hij heeft geen schram! Hij kan ook erg goed op blote voeten in een guabo boom (Inga species) klimmen tot in takken die behoorlijk meebuigen om de laatste guabos eruit te plukken. Guabos zijn enorme peulen die om hun zaden heerlijk wit vruchtvlees hebben.

Een van de leuke dingen bij deze twee uur durende tocht (inclusief het zwemmen) is het enthusiasme van de verlegen Isra als hij eenmaal bij de laatste poel gaat zwemmen en duiken. Ja duiken. Doodeng. Hij weet natuurlijk dat het ruim drie meter diep is, maar toch, wat dichter bij de waterval is het echt minder diep en overal zijn rotsen en door ons gespatter was het water een beetje troebel. Ik ging ook even boven kijken, er was tenslotte nog zo´n prive poel. Ga je ook springen vroeg Isra nog. Eh? Hoofd eerst? Eh?

Ik weet niet wanneer precies het gebeurd is, maar ergens tussen mijn 10e en mijn 41e jaar is het vertrouwen in een goede afloop kleiner geworden dan de angst dat er iets mis gaat... Ik durfde niet! Maar ja hoe moest ik dan terug? Die rotsen naar beneden leken net zoveel kans op vallen te geven. Ik ben zo ver mogelijk van de rots afgezakt terwijl ik precies in de waterbaan zat en dus in de rug geduwd werd... tot het punt, twee derde van boven, waar ik nog net op mijn blote voeten op een uitstekende steen kon staan en heb me afgeduwd en gesprongen! En het was ver genoeg!

Daarna heb ik het vooral bij het zwemmen gehouden. Zwemmen richting de waterval is een beetje als zwemmen in zo´n supermodern zwembad dat weinig water heeft, maar wel stroming: je zwemt en blijft op je plaats. De stroming is niet supersterk en als je doorzwemt kun je zittend op de rotsen onder de waterval je rug even flink laten masseren.

De watervallen van Malena

Blog 51 Malena Watervallen

De mensen die de blog van Rob (in het Nederlands) volgen hebben vast al gehoord over de watervallen van Malena. Ik had alleen maar de eerste waterval gezien, een keer of drie. Kees is een keer een stukje verder naar boven geklommen, tot de tweede. Sinds Rob echter vertelde dat hij met Isra, de gids uit Malena, een pad gemaakt had tot aan de vierde en dat het daar goed zwemmen is, en hij ook al toeristen erheen heeft geleid kon ik niet achterblijven.

We hebben al veel watervallen gezien, maar deze zijn echt heel mooi.
(zie fotos (vanaf de 21e juni) op http://www.flickr.com/photos/tanagertourism )

Isra is de lokale gids uit Malena en hij fungeerde als fotomodel. Hij biedt ook regelmatig de helpende hand voor balans en om je op te hijsen. Dat was wel nodig in mijn geval. Af en toe is een jonge palm boom een tijdelijke liaan, en soms heb je houvast aan wortels die net uit de grond steken. En dan bij een stijle afgrond is daar een heuse leuning om je goed vast te houden!
Het grootste gedeelte loop je door of langs het water over stenen die prachtig begroeid zijn met mossen en varens en die spekgladde gedeelte hebben.

Ik had besloten op mijn grote bergschoenen met goede sokken te gaan. Zoals verwacht werd het op een moment te diep en had ik natte voeten, maar het liep nog steeds goed over de rotsen. Ik ben tenslotte niet gevallen bij de watervallen. Aan het eind, bij de laatste poel om te gaan zwemmen had ik natuurlijk wel mijn schoenen uit. Toen we een detour terug maakte door het water voor nog een uitzichtje van bovenaf bij de 3e watervallen was ik nog steeds op blote voeten. Er was daar ook een heuse liaan om rotskruiper te spelen.
Hoe Isra het doet weet ik niet, maar hij doet de gehele tocht of op zijn blote voeten of op teen slippers. En hij heeft geen schram! Hij kan ook erg goed op blote voeten in een guabo boom (Inga species) klimmen tot in takken die behoorlijk meebuigen om de laatste guabos eruit te plukken. Guabos zijn enorme peulen die om hun zaden heerlijk wit vruchtvlees hebben.

Een van de leuke dingen bij deze twee uur durende tocht (inclusief het zwemmen) is het enthusiasme van de verlegen Isra als hij eenmaal bij de laatste poel gaat zwemmen en duiken. Ja duiken. Doodeng. Hij weet natuurlijk dat het ruim drie meter diep is, maar toch, wat dichter bij de waterval is het echt minder diep en overal zijn rotsen en door ons gespatter was het water een beetje troebel. Ik ging ook even boven kijken, er was tenslotte nog zo´n prive poel...
Ga je ook springen vroeg Isra nog. Eh? Hoofd eerst? Eh?

Ik weet niet wanneer het gebeurd is, maar ergens tussen mijn 10e en mijn 41e jaar is het vertrouwen in een goede afloop kleiner geworden dan de angst dat er iets mis gaat... Ik durfde niet! Maar ja hoe moest ik dan terug? Die rotsen naar beneden leken net zoveel kans op vallen te geven. Ik ben zo ver mogelijk van de rots afgezakt terwijl ik precies in de waterbaan zat en dus in de rug geduwd werd... tot het punt, twee derde van boven, waar ik nog net op mijn blote voeten op een uitstekende steen kon staan en heb me afgeduwd en gesprongen! En het was ver genoeg!

Daarna heb ik het vooral bij het zwemmen gehouden. Zwemmen richting de waterval is een beetje als zwemmen in zo´n supermodern zwembad dat weinig water heeft, maar wel stroming: je zwemt en blijft op je plaats. De stroming is niet supersterk en als je doorzwemt kun je zittend op de rotsen onder de waterval je rug even flink laten masseren.

Onze nieuwe werknemer

Zoals gezegd gaat Kees straks weg en dus moest er een vervanger gevonden worden. Onbegonnen werk natuurlijk, want waar vindt je nou zo iemand als Kees? Maar goed, we hebben iemand gevonden die in ieder geval een aantal van Kees’ taken over kan nemen. Die hebben we aangenomen met ingang van mei, zodat hij nog ingewerkt kan worden. En die willen we hier even voorstellen. Hij heet Justino M.P., is 22, woont nu weer in Palmilla, in een huis naast het huis van zijn vader, (bij de brug richting Malena voor de kenners). Justino heeft vorig jaar ook al voor ons gewerkt, het is de jonge man die zo hier en daar op foto’s van de bouw van de badkamer staat. Justino is (niet officieel) getrouwd en zijn vrouw is op dit moment hoogzwanger van hun tweede kind. De eerste, een meisje, Joselyn, is anderhalf en heeft een ruisje bij haar hart. Dat baart Justino en zijn vrouw af en toe wel zorgen, ze moeten met enige regelmaat naar een arts die controleert hoe het gaat met Jocelyn. Gelukkig is operatief ingrijpen tot nu toe niet nodig.

Justino werkt erg hard, dat wisten we en daarom hebben we hem ook aangenomen. Sinds 5 mei zijn de eerste 100 bomen van het seizoen al gepoot. En verder helpt hij met het wieden bij paden en bomen. Want ook het gras groeit weer errug hard. Verder heeft hij ook onze metselaar geholpen met de laatste loodjes van de werkplaats. Justino heeft namelijk ook al eens een tijdje in de bouw gewerkt, dus hij heeft ervaring met metselen en beton storten en zo. Tot slot helpt hij ook met het maken van een werkbank. Dat valt niet mee, want wat mis je (uiteraard) het meeste als je een werkbank wilt maken? Precies, een werkbank.

Bovendien komt al het hout hier direct van de zagerij, dus het is nat en ruw en bijna recht. Dat betekent dat planken en balken eerst een beetje moeten aandrogen, dan moeten ze geschaafd en geschuurd worden, dan recht gezaagd en daarna kun je ze eindelijk in elkaar schroeven tot een ordentelijke werkbank. We hopen dat dat project nog afkomt voor Kees vertrekt.

Ondanks dus dat Kees veel heen en weer naar Panama en Santiago is geweest vanwege tweede paspoorten en uitreisvisa etc. (die toestanden zijn een extra blog waard) gaat het werk dus flink door. We hebben ook de lege watertank even schoongemaakt en waterdichter gemaakt. Als er eindelijk genoeg druk is wordt binnenkort de tank weer gevuld ... (we gebruiken momenteel regenwater en soms water uit de lage kraan).

Nu we een vaste medewerker hebben zijn we eindelijk ook in aanraking gekomen met een stukje ouderwetse bureaucratie want we hebben hem ingeschreven bij de sociale dienst. Anders dan in Mozambique kregen we hier direct bij het eerste bezoek een getypt lijstje mee met alle benodigde papieren (in Mozambique werd je zoiets mondeling meedegedeeld en vergat men vaak een deel van de benodigdheden zodat je nog een keer en nog een keer terug moest...).
Toen we alle papieren bij elkaar hadden, sommigen in drievoud met de hand geschreven ingevuld, en Kees zijn handtekening 11 (elf) keer gezet had, bleek dat een type van de formulieren toch echt aan de voorkant getypt moest zijn, met een typemachine. Niet aan de achterkant, alleen aan de voorkant en nee het kan niet met de computer, want het formulier is geen standaard maat papier en meer een soort karton. Het is het soort kaart dat in een kaartenbak-systeem thuishoort (en als u nog weet wat dat is, bent u minstens net zo oud als wij).

Een heuse typemachine, waar vind je die nog? Na een rondvraag blijken Panamese advocatenkantoren en ziekenhuizen of priveklinieken nog typemachines te hebben (want die hebben ook nog kaartenbakken), en iemand die wij kenden, kende toevallig een dame die in de receptie werkte van zo´n prive kliniek.... zij typte alles keurig uit, maar toen ze klaar was, was het kantoor van de sociale dienst al dicht. Bij ons volgende bezoek aan Santiago en de sociale dienst bleek dat we een nummer teveel getypt hadden en ergens anders een nummer te weinig en de datum die we ingevuld hadden mocht ook niet... Affijn, weer terug naar de aardige receptioniste die de kaarten nogmaals in tweevoud geheel overnieuw en voor niets typte tussen het beantwoorden van de telefoon en te woord staan van patienten... Toen was alles goed en konden we voor 40 cent een cd kopen met het computer programma van de sociale dienst waarmee we, als alles daarin is ingevuld, de formulieren die we maandelijks moeten inleveren, thuis kunnen printen en die we 10 dagen na het inleveren, gestempeld kunnen ophalen als we betalen.... Maar zover zijn we nog niet.

Het arbeidscontract is hier ook niet een zaak van alleen de werkgever en de werknemer, nee daar moet ook het provinciele ministerie van werk van op de hoogte gesteld worden en die moeten dat contract ook stempelen (en ze houden een kopie). Dat ging gelukkig wel supersnel want Loes had vantevoren al een modelcontract opgehaald. Ze proberen hier in ieder geval wel om je zo snel en eenvoudig mogelijk dooor de bureaucratie hen te helpen. En wat bleek: de dame met de stempel is de nicht van de vader van Justino! En omdat we Justino meer betalen dan het minimum salaris, was ze onmiddelijk bereid om het contract te stempelen.

Kees weg

Sommige mensen weten het al, maar de meesten nog niet en daarom even speciaal een blog: Kees gaat voor twee jaar werken in Angola, hij is vandaag op 1 Juni vertrokken. Eerst naar Duitsland, dan een paar dagen Nederland en dan naar Angola...

Ja dat leest u goed. Kees gaat naar Afrika terug, maar vooral om geld te verdienen.
We zijn nu bijna twee jaar in Panama en we hebben heel veel geinvesteerd, (te) weinig verdiend en we hebben gezien dat de prijzen enorm stijgen omdat de dollar zo zwak is. Zo was de diesel toen we net in Panama waren ongeveer 2 dollar voor een gallon (bijna 4 liter) en nu kost eenzelfde gallon gemiddeld $4,14... en we moeten nog aan de bouw van het hotel beginnen...

Wij hadden gehoopt dat we bij konden klussen met consultancies in Latijns Amerika maar als je ´vers´ uit Afrika komt dan heb je niet de vereiste ´5 jaar´ lokale ervaring, dus dat lukte niet erg... Omdat de geldnood wat begon te dringen, ondanks het feit dat we ons huis in Mozambique eindelijk en voor een alleszins ordentelijke prijs (gelukkig afgesproken in Euro’s) hebben kunnen verkopen, hebben we ook meegedaan aan verschillende aanbiedingen van consultancy-bedrijven op contracten in Afrika en elders (Loes zit nog in zo´n ronde voor korte termijn werk eventueel misschien in Egypte en/of Ecuador – hier gaan we even niet verder op in want een van de twee voorstellen is nog niet eens ingediend bij USAID!). Maar goed, ons CV is dus in het wereldwijde web en een Duits bedrijf GFA Consulting Group heeft Kees´ CV gevonden op het wereldwijde web en gevraagd of hij mee wilde doen aan een bod op een contract van de Europese Commissie voor een klus in Angola. En daar heeft Kees indertijd ja op gezegd.

Dat heeft GFA gewonnen (mede dankzij Kees´ perfect passende CV) en inmiddels hebben ze het contract getekend met de Europese Unie. En nu moet Kees dus voor twee jaar naar Angola. Het is een interessant project, het gaat over landrechten en watervoorziening voor nomadische veehouders, maar zoals gezegd, het gaat ons toch wat meer om het geld dan vroeger. Dus het feit dat ze goed betalen en ook twee tickets per jaar tussen Angola en Panama betalen gaf indertijd toch de doorslag voor Kees om mee te doen in het voorstel.

Omdat we geen van beide de voortgang van ons project, met name de bouw van ons huis/hotel met vier kamers willen uitstellen, blijft Loes in Panama. En nu wilt u allemaal natuurlijk weten: “Wat vinden jullie daar nou van...”

Nou, wij vinden dit natuurlijk aan een kant helemaal niet leuk en het is niet ideaal en we zien er beiden vreselijk tegenop. Maar aan de andere kant weten we dat het nodig is en hebben we wel vaker met het bijltje gehakt van het heel ver van elkaar af samenleven ... (dat vonden we toen ook al niet leuk...) en nu hopen we vooral op een redelijke telefoonverbinding (Kees schijnt een satelliet telefoon te krijgen voor het project...). Gewone telefoon en Internet is voor hem op enkele uren afstand, maar goed te doen in het weekend! En als we over een jaar of zo effe niet meer zo optimistisch zijn dan weten jullie waar het aan ligt... dan missen we elkaar vreselijk!

Het afscheid was een beetje raar, Loes en Kees zijn bijna in tranen terwijl hij door de douane steeds verder weg gaat, en ineens komen er letterlijk honderden mensen de trap af en achter mij staan, met spandoeken enzo en in een uiterst jolige stemming. Loes verdween af en toe achter een spandoek en moest eroverheen nog even naar Kees zwaaien. Panama’s nationale boxer is wereldkampioen geworden en kwam net aan...