Gastblog: Panama 22 februari t/m 20 maart 2009

Op 22 februari arriveren we voor de 2e maal in Mariato. De eerste keer was in mei 2007 en toen hadden we regelmatig regenbuien. Nu is het heel veel zon en hoge temperaturen (gem. 33 tot 36 graden C).

Loes leidt ons rond over de Finca om te laten zien wat er allemaal is veranderd. Daarmee zijn we een paar uurtjes zoet, want ruim 8 ha is een flink stuk en er zijn heel wat heuvels en dalen. Veel plaatsen zijn onherkenbaar door de bomen, die inmiddels fors zijn gegroeid.

De badkamer en het keukentje bij de rancho’s vinden we fantastisch en we besluiten er twee nachten te gaan slapen, inclusief koken en ontbijten. We treffen het want het is nieuwe maan, dus de sterren zijn ontelbaar in een prachtige donkerblauwe lucht. Geweldig. We genieten overdag ook van de stranden.

Een para dagen later o peen maandag zitten we om kwart over 7 gepakt en gezakt in de auto naar Santiago. Loes moet er wat boodschappen doen en zet ons op de bus naar Costa Rica, via David. De auto leveren we af bij de ‘mecanico’ want die is toe aan reparatie.

We vermaken ons een weekje in Costa Rica bij de “Jamanasin Lodge” bij Rincón op het Osa Peninsula met dolfijnen in de golfo dulce en Alex bij de cacao en chocolode tour. Op de terugweg alweer bezoeken we nog de bloemen (heliconias) in de Botanical Gardens van San Vito. Terug in Mariato voelt als thuiskomen! Zelfs zonder water uit de kraan. Loes arriveert een half uurtje na ons en vertelt over wat u in de vorige blog hebt kunnen lezen. Bomen gekapt, de graafmachine is geweest en de contouren zijn uitgezet. Er zijn ook 2 grote gaten voor de watertanks gegraven. Natuurlijk gaan we meteen kijken en ……en douchen want dankzij het reserve systeem is er op de finca wel water.

De volgende ochtend zet Loes ons af op het strand van Malena. Terwijl we wachten op het tij laten de jonge heren ons inktvisjes zien die nog 4x zo zwaar moeten groeien. Desalnietemin kleven ze sterk! We gaan met een vissersboot naar Cebaco eiland. Je kunt daar heerlijk zwemmen.

Als we ‘s middags terug zijn op de finca schieten we weer heel veel foto’s van alle dingen die veranderd zijn in de toch korte tijd dat we weg waren. Er wordt hard gewerkt in de putten voor de twee ondergrondse watertanks. Eerst wordt de bewapening erin aangebracht. Dan begint het beton storten voor de vloer en dat moet vandaag af. De volgende dag beginnen ze met het metselen van de muren van die tank terwijl in de andere de vloer wordt gestort. Dick houdt zich bezig met een trapje voor de nieuwste rancho.

Loes gaat de volgende dag naar Panama voor de goedkeuring van de milieueffectrapportage. Ze heeft gebeld tot ze een ons woog, maar kwam niet verder en heeft besloten persoonlijk polshoogte te gaan nemen om druk op de ketel te zetten, want alles is technisch goedgekeurd er ontbreekt alleen de handtekening van de directeur die weer terug schijnt te zijn van vakantie. Wij verzorgen ondertussen een echtpaar dat te gast is voor een nacht.

En jawel, op donderdagmorgen komt Loes met het fel begeerde papier heel gelukkig de finca oplopen. Hoera, nu alleen nog wat stempels op de plannen.

Ondertussen is het opmetselen van de tanks bijna klaar en zijn de contouren voor de fundering uitgezet. Bij genoeg werkwilligheid begint morgen het graven. Omdat er nog erg veel werk in het verschiet ligt waar controle belangrijker is, nemen wij Loes mee voor een lang weekend in Boquete.

Boquete ligt aan de voet van de vulkaan Barú. Helaas kunnen we geen wandelingen maken in het Nationale Park, want door de vele regenval in november voorig jaar en aardschokken waren er diverse stukken pad en helling en bomen verschoven en er waren nog geen nieuwe veilige paden uitgezet. Alle trails zijn gesloten. Niet voor een gat gevangen wandelen we naar de Paradise Gardens, een “dierenopvang” gerealiseerd door een engels echtpaar, die oorspronkelijk met hun papagaaien uit Engeland wilden pensionaren in Panama maar vanwege de vergunningen voor de papagaaien en hun goede zorgen steeds vaker om hulp werden gevraagd voor de opvang van ook apen en andere vogels. Erg schattig is de kleine gestreepte miereneter van ongeveer 6 weken. Zijn morder was geelectrocuteerd in een electriciteitsmast en het jong hield zijn moeder nog vast toen ze het dier vonden. De volgende ochtend terwijl Loes mailt met Kees en fotos oplaadt, gaan wij nog even naar een particuliere tuin “Mi jardin es su jardin” wat ook zeker een bezoek waard is.

En hoewel er jazz festival is in Boquete op het plein, is het duidelijk nog het voorprogramma en we besluiten dat het beter is om in Santiago te slapen om maandag weer vroeg in Palmilla en Mariato te zijn.

De watertanks’ muren zijn klaar en verder is iedereen druk aan het hakken, scheppen en graven voor de funderingen. Dat is zwaar werk, vooral met de hitte. Zeballos brengt de mannen ‘s middags een flesje fris. Dick vervolgt zijn werk met Justino aan houten afschermingen tegen wind en zon bij de ranchos om de tenten beter te beschermen. En ik (Wanny) wandel en fotografeer op de Finca langs de omheining met prachtige uitzichten. Ik vul ook nog zakjes en lege melkpakken voor de verpoting van boompjes en zaaien van boom zaad. En terwijl het graven verder gaat, maakt Dick op eigen houtje een bankje zodat het gemakkelijker is om de sterren te kijken en wij genieten even na op onze alweer een na laatste dag in Palmilla.

De grote bouw deel 1

Jawel, het is 1 maart geweest en samen met de aannemer (Mr. Zeballos) hadden we bedacht dat het dan toch echt moest beginnen.

Ik kende inmiddels het automatische bandje van het milieuministerie uit mijn hoofd maar er was mij medegedeeld dat onze milieu effect rapportage technisch al was goedgekeurd, dat de ‘resolutie’ brief gemaakt was, maar dat die nu al zo’n 3 weken wacht op een handtekening. Die handtekening kan alleen door de directeur gezet worden en wat blijkt... hij is/was op vakantie. Hij zou morgen terugkomen maar dat dachten ze vorige week ook...

Op maandag 2 maart kwam de aannemer naar Mariato om wat afspraken te maken met de dienstverlenende bouw- en hulpsectoren aldaar. De hulpsector verkennen is erg belangrijk in de eerste week want dat zijn de mensen die bijvoorbeeld hun woning wel willen verhuren aan de werknemers van Zeballos, of die wel willen koken voor de mannen of wassen. De dienstverlenende bouwsector is vooral Ludvig in Torio Resort want die bezit een machine die ze hier de “retro” noemen en dit ‘monster’ is een combinatie van graafmachine en bulldozer... en ze maken er duikers (betonnen buizen voor het verbreden van de oprit zodat er vrachtwagens over kunnen)... en blokken van cement in twee maten van 6 inch (15 cm) voor de fundering en 4 inch (10 cm) voor de muren. En ze doen er nog veel meer. Gelukkig heeft Ludvig nu ook een restaurant dus zaken kunnen aangenaam met lunch gecombineerd worden. Zeballos had ook al het een en ander besteld in Santiago bij de Spiegel en een grote vrachtwagen kwam vandaag twee soorten lange ijzeren staven brengen voor de funderingen en cement... En vanuit diezelfde winkel in Santiago kwamen een week later nog meer cement en ¾ (inch) stenen voor het beton.

Maar goed, allereerst moest er iemand komen met een motorzaag want we hadden nog enkelen Ficus benjamini’s over. U weet wel die kamerplanten die erg populair waren eind jaren tachtig en begin jaren negentig in de vorige eeuw... Hier zijn het exotische bomen, ook wel behorend tot het type wurgvijg met erg destructieve wortels als die niet in een pot in toom gehouden worden. En die moesten dus om, voor de retro zou komen zodat we organisch afval van beton-huisrestenafval konden scheiden.

Om toch legaal te opereren stopten we dus die eerste maandag in maart bij de district afgevaardigde van ANAM, die beloofde langs te komen. Zeballos ging er dinsdagochtend nogmaals langs, want ja, de motorzaagman zou die ochtend beginnen en hij was nog niet geweest... Maar nu kwam hij echt en we mochten beginnen. Toen hij kwam lagen de ficussen en 3 cocosnoot palmen al om en nog wat klein grut. Een mango boom hebben we verpoot. Officieel zouden we naast de 3 dollar administratie (paz y salvo) ook 5 dollar per boom moesten betalen. Dat geldt echter alleen voor inheemse bomen. Ja, voor de cocosnoten. Ik nog de ANAM meneer mee op een wandeling over ons terrein en dat vond hij reuze interessant. Hij bleek bosbouwer te zijn maar wist niet dat wij al een certificaat hadden van ANAM. Hierna, en na de overdracht van wat leuke files over bomen van mijn computer naar zijn memory stick hoefde ik slechts de 3 dollar administratie te betalen en niet eens inspectiegeld.

En toen kwam de retro. De grote monstermachine.

(see the photos on http://www.flickr.com/photos/tanagertourism )

Die trok en beet aan de cocosnootwortels tot ze los waren en gooide ze doen in een valleitje waar het organisch afval kan vercomposteren. En daarna trok en beet de machine in de wortels van de ficus. Het apparaat steigerde erbij. Maar echt in zijn element was het monster met het afbreken van de restanten van het huis. Hij beukte en danste en bracht daarna met de buldozermond al het puin naar een plek. En toen hadden we een groot enigszins plat leeg en stoffig terrein...