onze verblijfsvergunning deel 485730184

Het leek een gebed zonder einde te worden, onze verblijfsvergunning. We hebben al lang aan alle voorwaarden voldaan en een dozijn formulieren ingevuld, maar het duurde maar en het duurde maar. In 2008 hadden we een tijdelijke verblijfsvergunning van een jaar gekregen toen we het totale investeringsbedrag en al de bonnen ingeleverd hadden. Dat was min of meer volgens schema. Na een jaar moest dan het herbebossingsproject geëvalueerd worden. Als die evaluatie positief uitviel, konden we een definitieve verblijfsvergunning krijgen. In december 2009 kregen we (weer) een tijdelijke verblijfsvergunning voor drie maanden terwijl onze definitieve aanvrage in behandeling was.

In maart 2010 was Kees dus keurig terug in Panama in de hoop de definitieve verblijfsvergunning te ontvangen. Helaas, dat zat er niet in. Ons proces was wat vertraagd, vanwege andere dringendere activiteiten. We kregen weer een tijdelijke verblijfsvergunning, maar deze keer wel weer eentje voor een jaar. Dat leek wel gemakkelijk, een heel jaar, vooral omdat Kees nogal eens heen en weer reist tussen Panama en Angola, maar aan de andere kant ook wel weer een beetje zorgwekkend. Er werd kennelijk gerekend op nogal wat vertraging.

Dat viel achteraf nog mee, op 20 december 2010 werd onze aanvraag voor een permanente verblijfsvergunning goedgekeurd. In januari 2011 gingen we vol goede moed naar Panama stad, naar het kantoor van de immigratiedients om onze verblijfsvergunning op te halen. Ja, nee, zo eenvoudig was het nou ook weer niet. Eerst kregen we weer net zo’n tijdelijk kaartje als tevoren, maar deze keer wel één waarop was geschreven dat we een permanente verblijfsvergunning hebben. Ons definitieve identiteitsbewijs, dat zou nog volgen.

In maart 2011 kregen we te horen dat we naar Panama konden komen voor dit identiteitsbewijs. Daarvoor dienden we ons dit keer te vervoegen bij het ‘tribunal electoral‘ een soort burgerlijke stand, maar dan voor heel Panama. Gelukkig was Kees er toevallig ook weer, dus dat kwam goed uit. Op 1 april (geen grapje) stonden we op de stoep bij het ‘tribunal electoral‘. Na een half uurtje wachten mochten we ons presenteren bij de bevoegde instantie. We moesten alle persoonlijke gegevens op juistheid controleren, en de bevoegde instantie keek nog eens kritisch naar de pasfoto en naar ons gezicht, om te zien of dat nog een beetje op elkaar leek. Gelukkig hadden we er niet veel rimpels bijgekregen in de afgelopen drie jaar, dus ook die test doorstonden we met glans.

Vervolgens kregen we een briefje en de mededeling om ons te melden bij het volgende loket, alwaar er een foto van ons gemaakt zou worden en dan zou het identiteitsbewijs zeven dagen later klaar zijn (volgens alle Panamezen duurt dat echter minstens 14 dagen zoniet een maand). Affijn, nog één fase in het proces en nog één keer wachten en nu dan de laatste foto...

En klopten de gegevens wilt u natuurlijk nog weten. Ja hoor, op een klein detail na. We hebben weliswaar een vertaalde en genotarieerde kopie van onze huwelijksakte afgegeven bij de migratiedienst, maar omdat we ons huwelijk nog niet bij de Panamese burgerlijke stand geregistreerd hebben, zijn we allebei weer ongehuwd verklaard in Panama.

p.s. zodra we het indentiteitsbewijs hebben dan scannen we die en laden hem op, voor u om te bewonderen!

Alternatieve behuizing gezocht in Cerro Hoya, Mariato

Nee, wij zoeken geen ander huis. Wij zijn erg gelukkig in onze bed & breakfast (www.hotelheliconiapanama.com), maar een stel grote groene ara’s (Ara ambiguus) is druk op zoek naar een nieuw nest. Het oude is namelijk ten onder gegaan aan de constante verherverbouwingen waar het stel jaar in jaar uit mee bezig was. Die hebben de stam van de cuipo (Cavanillesia platanifolia) zo ondermijnd dat de boom ter hoogte van het nest is afgeknapt tijdens een forse storm.
Nu broedt de grote groene ara (net als andere ara’s) vooral in holtes. Ze gebruiken het liefst een reeds bestaande holte die wordt vergroot tot het groot genoeg is. En dat is nogal groot, een grote groene ara is ruim 80 cm lang en wil graag zijn kont kunnen keren, dus een holte met een doorsnee van 90 cm is toch wel het minimum. Ara’s zitten ook graag hoog en droog, bij voorkeur een meter of 30 boven de grond. Dat soort holten is schaars, dus als ze er eenmaal een gevonden hebben, dan wordt die jarenlang gebruikt (en verherverbouwd). Ook dit stel deed dat al enkele jaren in die Cuipo die nu dus dood staat te gaan. Nu zijn grote bomen steeds schaarser dank zij de grootschalige ontbossing en grote bomen met een nestholte zijn nog veel schaarser. Er moest dus een nestkastje gebouwd en geïnstalleerd worden, liefst voor januari, want dan begint het broedseizoen.
Maar dan wel een nestkastje met een doorsnede van 90 cm, goed geïsoleerd en met een vals plafond erin om de bosvalk, die gek is op arakuikens, te foppen. En dat moet dan tenminste 25 meter hoog in een boom die pas op 30 m hoogte aan het vormen van zijtakken begint te denken.
Om dat voor elkaar te krijgen heeft Avifauna, een Panamese NGO die vogels beschermd, een team samengesteld van specialisten. Twee boomklimmers uit de VS (Joe en David), een Amerikaanse grote groene Ara ecoloog die in Panama woont (Gwen), een papagaainestkastenbouwer uit Cuba (Maikel) een Panamese specialist in nestkastecologie (Angel) en nog wat manusjes van alles uit Panama en Nederland.
In augustus werd een eerste poging gedaan om een andere boom (ook een cuipo) te beklimmen, maar dat lukte niet. De boom stond op een steile helling, er groeide van alles om heen en het regende dat het goot. De enige die in een boom klom die dag was Justino om een tak uit te weg te zagen. Maar Joe gaf niet op en kwam samen met David begin december terug. En hoewel de rest van Panama onder water liep bleef Mariato droog! Joe en David hadden een lijntje omhoog geschoten – bijna 40 meter naar de eerste tak! Konden ze eindelijk gaan klimmen. Er is geen boom onmogelijk voor Joe. Juan mocht het ook proberen en moe maar voldaan kwamen zij op maandagavond weer bij het hotel.
Een week ervoor was er door ons met behulp van Justino en zijn broer Davis al een metalen nest in elkaar gelast en groen geschilderd. Maar daar moest door Maikel nog wel een goed vals plafonnetje in gezet worden. En er moesten wat afwateringsgaatjes in de bodem geboord worden. Een tweede nest is gebouwd uit een plastic ton van 210 liter. Het derde nest is geheel gebouwd op de Cubaanse manier door Maikel, Justino en Kees. Daarbij wordt over een frame van stevig gaas jute gedrenkt in beton gehangen. Een beetje als papier maché, maar dan veel sterker. Daarna gaat er nog een laag cement tegenaan waar zaagsel en houtlijm is gemengd, zodat het toch een beetje op een boom lijkt (gelukkig is die cuipo nogal grijs van kleur). En ja, dat weegt als dieplood.
Intussen was er ook een lijn naar de eerste tak van de 2e Cuipo boom geschoten en werd het tijd om te proberen een nest omhoog te hijsen… Joe en David hingen in de boom en het nest werd opgetakeld. Nu kan zo’n nest natuurlijk niet met en paar spijkertjes tegen de stam getimmerd worden, of met een paar stukkies ijzerdraad of touw worden vastgebonden. IJzerdraad roest door en beschadigt de boom te veel. En touwen worden door de ara’s vroeger of later doorgebeten (die beesten slopen echt alles). Het nest werd tijdelijk met ijzerdraad opgehangen, tot we de juiste materialen hadden: staalkabels met plastic bekleed (tegen het roesten). En die kun je weer niet knopen, dus daar moeten weer speciale klemmen bijkomen waarmee je de boel aan elkaar bevestigd. En dan heb je natuurlijk een speciale tang nodig om die kabels als je op 30 m hoogte in een boom hangt op de juiste lengte af te kunnen knippen. Dat is Loes samen met Beatriz, de directeur van Avifauna in Santiago gaan kopen. Oh, en er moest ook nog een tak aan de ingang, voor de vogels om te landen.
Weer een dag later hing het nest aan de juiste kabels en nog een dag later hing ook de eens blauwe ton als een nest in de 2e Cuipo. Hoewel het nest lichter was, bleek het lastiger om hem op te hijsen want de boom zat vol lianen.
Het cubaanse nest moet nog drogen en zal begin Februari in een 3e nieuwe Cuipo omhoog gehesen worden. Misschien te laat voor dit seizoen maar dan kunnen de grote groene aras er vast aan wennen… Het kabel heeft overigens een capaciteit om 380 kg te dragen dus dat zit wel goed.
Als toetje, gingen we met Maikel en Beatriz nog even een bestaand nest bekijken in Cobachon, aan de andere kant van het Cerro Hoya park via de andere kant van het Azuero schiereiland te bereiken – tja het is duidelijk, de grote groene ara houdt van een huis met uitzicht!
Voor beelden van onze avonturen, zie: www.flickr.com/photos/tanagertourism

de azuero parkiet

Juni is de maand van de Azuero Geverfde Parkiet of te wel de Pyrrhura picta eisenmanni. Deze vogel is endemisch voor Cerro Hoya wat betekent dat ze alleen voor komt in Cerro Hoya en nergens anders ter wereld. Ze werden voor het eerst beschreven in 1979 door Professor Delgado die ons in 2006 ook vertelde dat we Juan Velásquez moesten gaan bezoeken in Flores bij Cerro Hoya. De parkieten komen naar Juan’s boerderij die ook gedeeltelijk in he nationale park Cerro Hoya ligt.

Op de een of andere manier vond Venicio Wilson onze website en stuurde een mail. Van het een kwam het ander en na Venicio’s eerste bezoek met canadese toeristen vertelde hij als vogelgids aan andere leden van de Audubon vogel vereniging en aan de hele wereld dat de parkieten te zien zijn hier in Mariato District. Hij plaatste fotos op facebook en videos op youtube en vertelde Xenoris over deze speciale vogel… en met resultaat. Elk weekend deze maand zijn we vol geweest!

En nadat 3 groepen naar het vogelfeest geweest waren besloot ik mee te gaan met de 4e group na het ontbijt in ons hotel heliconia. Tenslotte moet je weten wat je promoot en tot dan toe had ik (noch Kees) deze parkiet gezien en we moesten fotos hebben voor onze nieuwe hotel website (nog heel erg onder constructie maar te bezichtigen op www.hotelheliconiapanama.com ). En ondanks de mooie digiscopen of hoe ze ook heten zetten veel mensen een niet zo’n geweldige camera op dat ding.

Uiteraard waren er bij deze 4e group ook goede fotografen en nu is het internet overspoeld met mooie plaatjes van de azuero parkiet en wij voegen er nu de onze aan toe.

Juan en Fanny en hun twee dochters zijn erg gelukkig met de attentie van de toeristen omdat ze ook betaald krijgen – vaak met een flinke fooi! We hopen nu dat hij verder kan bouwen aan zijn huis aan de Playita rivier… exact daar waar de vogels komen de vruchten van de Nance en vijg komen eten in groepen van 10 20 of 50. Het is wel handig dat de vogels elders slapen – net als de vogelaars – want zo komt iedereen op het erg schappelijk tijdstip half negen ‘s morgens aan voor het feest.

Nu ik de parkieten gezien heb en fotos heb is het volgende project het maken van t-shirts voor de verkoop. En ze zullen net zo mooi worden als de andere die gemaakt zijn als promotie materiaal voor ons. De laatste die nog ligt te drogen is van een rossige start kolibri. Voor fotos van zowel de azuero painted parakeet en het t-shirt (and many other photos) kijk als gewoonlijk op: http://www.flickr.com/photos/tanagertourism

Als je dit leest en ook een handgeschilderd t-shirt wilt schrijf ons dan een email (tanagertourism@gmail.com ). De prijs is $50 plus de kosten van het posten. De regel is dat het onderwerp een vogel of ander dier of boom moet zijn die voorkomt in Panama…

was centrum

Tot voor kort behoorden wij tot het merendeel van de wereldbevolking die geen wasmachine bezat. Maar niet meer dus. Nu we een hotelletje hebben en in de vochtige tropen wonen is het na 15 jaar zover: we hebben een wasmachine met droger gekocht.
Toch hebben we hem nog niet gebruikt…

In Panama’s steden zijn vele winkels en zo ook in Santiago. We hadden nogal veel spaarpunten bij de Do-It Center en het apparaat was al lang geleden uitgezocht. Het washok naast de keuken is er op gebouwd, met waterafvoer en electiciteit. Maar grote dingen kopen kost tijd hier en dus op een vrijdag toog Loes zonder auto naar Santiago om het apparaat te bestellen, voor het geval het niet op voorraad was. De keuze werd gemeld aan de verkoopster, wasmachine op electriciteit droger op gas... en er bleek nog een apparaat in de winkel te staan. Heel goed. Nadenkend vroeg ik of we nog dingen er bij moesten kopen voor de installatie. Ja... een gasfles en zijn verbinding met slang enzo. Die hadden we al. En een buigbare aluminium afvoer buis voor de hete lucht. Die verkochten ze ook. Heel goed. En een “hembra” voor de gasaanvoerslang...
OK, betalen dan. Korting? Niet als je je punten wilt gebruiken... OK. De punten gaven 166 dollar korting en moeten inderdaad in een keer opgemaakt worden dus dat leek beter. Of ik de bedrijfsstatuten bij me had.... eh? Nee hoezo? Als je de punten inlevert voor de korting moeten ze je bedrijfsstatuten zien. Maar die hebben we toch aan jullie gegeven toen we de bedrijfsrekening opende? Die hebben jullie in het archief.... De dame ging naar achteren. Lastig. Chef erbij. Het moet echt. Als een soort identificatie. Het is niet zo dat ze niet kennen daar. Als ik kom weten de meeste kassa dames zo de rekening van tanager op te zoeken... OK zei ik, ik ben hier niet met de auto, ik kom dinsdag om het apparaat op te halen, ik kan dan een kopie meenemen toch? Dat was goed. Ik mocht betalen. Met cheque. Dat kan alleen als je een vast telefoonnummer heb want hun computer moet zo’n nummer registreren. Nu is er in het hele Mariato district geen vaste normale telefoon te bekennen en dat had al eerder problemen opgegeven, maar de oplossing is dat ik het telefoon nummer van de aannemer in Santiago gebruik. Dat weten ze bij de Do-it en de chef vond het goed.

Dinsdag ging ik met Justino en de auto naar Santiago. Het apparaat stond keurig in plastic ingepakt. Er waren vier man nodig om het apparaat op de auto te laden. De dag ervoor had ik nog eens goed in ons washok gekeken en het leek me wel handig om een langere gasslang te kopen en haken om het aan de muur te bevestigen en een kraan, want op de waterbuis zat gewoon een dopje. Ik vroeg ook hoelang de afvoer slang van het water bij de machine was. 6 tot 8 voet zei men. Dat leek lang genoeg.
Justino dacht dat ik een T-stuk voor de kraan nodig had en dat leek me wat overdreven. Er zijn immers genoeg andere kranen in het huis en zelfs een extra in het washok.

Affijn, zo ons best gedaan. De hele Moreno familie kwam erbij. De heren om de machine af te laden en naar het hok te brengen en de dames om dit technisch gemak in het huishouden te bewonderen en de kinderen om met de verpakking te spelen...

Laat het apparaat nu twee waterslangen voor aanvoer hebben... toch die T moeten kopen... en de stekker zit aan een veel te kort snoer.... en de afvoerwater buis is inderdaad wel 6 voet maar zodanig gemonteerd dat ie links uitkomt terwijl ons afvoer gat rechts zit....

Inmiddels hebben we een T gemonteerd en extra buizen tegen de muur gemonteerd naar de afwatering en dachten we dat we met een goede stekkerdoos als verlengsnoer er te zijn.... blijkt de stekkerontvangstdoos geen stroom te hebben...

Ondertussen heb ik de amerikaanse gebruiksaanwijzing gelezen en stapelt de was zich op, maar morgen komt de aannemer met de electricien!

Voor een foto van het wascentrum en andere photos zie
http://www.flickr.com/photos/tanagertourism

Diana's guestblog for us

Ik ben een aanhanger van eerste indrukken en die van mij voor Panama begonnen op het vliegveld Tocumen, waar ik arriveerde vanuit een ijskoud en bevroren Engeland.

Wonend in Mozambique, werd ik verward door glimlachend vliegveld en douane personeel. ”Waarom glimlachen al die mensen naar me? Is er een verborgen agenda hier?” De keurige rij, die vlot doorliep, maakte dat ik in 15 minuten met mijn baggage en al uit het vliegveld was. Warmte omarmde me en ik ontdekte Loes die me verwelkomde.

Ik ben geen stadsmens maar ik voelde me goed in Panama stad, en dan vooral in de Casco Viejo (San Felipe), een ouder gedeelte van de stad dat smaakvol gerestaureerd wordt. De reis van Panama stad naar Santiago was een beetje een ’blur’ in een bus die slechts marginaal confortabeler was dan die in Mozambique. Het was donker toen we uiteindelijk aankwamen bij het Hotel Heliconia en op dat moment was ik tot niet meer in staat dan het vinden van mijn bed.

Voor fotos:

http://www.flickr.com/photos/tanagertourism

Ik had fotos gezien op het internet maar niets bereidde me voor op mijn uitzichten toen ik eindelijk mijn ogen opendeed. Het hotel heeft eenvoudige maar plezierige lijnen. De vier slaapkamers zijn kleurrijk, licht, luchtig en ruim met mooie badkamers. Dubbele deuren openen naar de veranda met in de achtergrond bomen groeiende op een heuvel. Kolibrivoeders hangen in bomen om de gasten zittend vanaf de veranda te laten genieten van deze exquisiete gekleurde vogels terwijl ze drinken van het zoete water.

De 8 hectaren land zijn erg heuvelig en veel werk is gedaan met het beplanten en het stimuleren van de groei van struiken en inheemse bomen. Er zijn twee rancho‘s met tenten en een keukenrancho en badkamer op het land op een redelijke afstand van het hotel. Deze zijn voor reizigers met een beperkt budget of voor diegene die dichter bij de natuur willen zijn. Een wandelroute over het land is in kaart gebracht en al wandelend kan men veel vogels, beesten en insecten zien.

Binnen gemakkelijke afstanden van het hotel zijn stranden, elk anders dan de voorgaande. Een mix van zand, grind, schelpen en drijfhout maken deze stranden een schatzoekers paradijs. Kees en Loes hebben sterke banden met de locale gemeenschappen en kunnen diverse activiteiten en tours organiseren.

Terwijl Kees de afgelopen 19 maanden werkte in Angola, droeg Loes de dagelijkse verantwoording met heel veel hard werk en nadenken voor deze mooie plek in Palmilla. Ga en ontdek het zelf, proef het Panamese leven, zie de unieke flora en fauna en geniet van het welkom en confort in Hotel Heliconia.

roche.diane@gmail.com

Email: tanagertourism@gmail.com of bel: +507 6866 9652

Vogels en andere beesten

Ook op het land is er steeds meer te beleven. De geplantte bomen zijn enorm gegroeid en er zijn ook veel bomen, vooral guave’s, uit zichzelf opgekomen. Een aantal soorten, zoals de cecropias en de guaves, begint al te bloeien en vrucht te dragen. Ook zijn er steeds meer bloeiende struiken. De heliconias en gembers die we de afgelopen jaren gepland hebben, doen het uitstekend. Ook de ‘Stachytarpeta‘-stekjes die we uit de VS hebben gehaald zijn flink gegroeid.

Er valt dus veel meer fruit en nectar te halen op ons land. En dat trekt insecten, vogels en andere dieren aan. De afgelopen weken heb ik een aantal nieuwe vogelsoorten op ons terrein gevonden (Amerikaanse pygmee ijsvogel, gestreepte koekoek, dikbekorganist) en soorten die vroeger schaars waren, zoals de langsnavelsterkeelkolibrie, de ’lineated woodpecker‘ en de geelrugtroepiaal zien we nu regelmatig. Verder zien we ook steeds vaker ’bird-parties‘: verschillende soorten vogels die in een losse groep door het bos/struikgewas fourageren. Vooral tangaren houden wel van een feestje.

Het is moeilijk te zeggen of er ook meer reptielen en zoogdieren rondlopen, want die zijn meestal veel moeilijker te vinden dan vogels. We zien wel vaak eekhoorns. Die kunnen tegenwoordig vrij gemakkelijk ons land opkomen omdat de kruinen van sommige van onze bomen nu in contact zijn met de boomkruinen van de buren. De eekhoorns doen zich vooral tegoed aan de guaves. Volgens Justino hebben we ook heel veel konijnen op het land en daarom ook een aantal konijneneters. Onder die laatsten onder andere de gewone boa constrictor, een bedreigde diersoort die nu bij ons enig respijt krijgt.

We hebben ook al enige tijd een noordelijke spookvleermuis (Diclidurus albus) te gast. Deze spierwitte vleermuis (vandaar de naam?) heeft weliswaar een groot verspreidingsgebied (van Mexico tot oost Brazilië), maar is overal schaars. Er is verder niet veel meer over bekend dan dat ze vrij hoog vliegen en vooral motten eten, per nacht wel 1000. Maar goed, hij/zij is alleen, en zal dus geen groot effect hebben op de mottenpopulatie van Palmilla.

Terug na tien maanden

De laatste keer dat ik (Kees) in Panama was, was rond 6 januari, pas in november kwam ik weer terug. En er is in die tijd enorm veel veranderd.

De B&B is bijna af en het ziet er allemaal heel mooi uit. Keurig afgewerkt, mooie materialen, lekker ruim opgezet, geweldig. Terwijl ik er was werden er nog meer deuren ingehangen, is de tooiletafvoer afgemaakt en het warme water aangesloten, zijn de tanks voor regenwateropslag scjhoongemaakt en is er een pomp voor gekocht en is er nog heel wat verlichting geïnstalleerd. De veranda’s zijn heerlijk ruim en je zit er koel en droog, kan ik uit ervaring vertellen.

Af is het nog niet, er moeten nog een aantal details afgewerkt worden en de rotzooi moet nog worden opgeruimd. En daarna moet er nog een mooie tuin worden aangelegd om de B&B nog beter te laten uitkomen. Zo wordt er aan één kant nog een vijver aangelegd en komt er een bloemenbak bij het restaurant. Vanwege de hellingen in het land steekt het gebouw daar nogal ver boven het maaiveld uit en dat gaan we dus een beetje camoufleren. Dan moet er ook nog een nieuwe brug gebouwd worden, zodat gasten die op de rancho’s willen logeren, straks niet vlak langs het hotel hoeven te lopen. We willen de boel toch zo opzetten dat iedereen z’n privacy heeft.

We krijgen nu constant te horen wanneer we nu eindelijk eens open gaan? Dat zal waarschijnlijk januari 2010 worden. We moeten namelijk nog wel een paar vergunningnen aanvragen voor we open kunnen gaan. Bovendien moeten we het ministerie van Financiën er nog van overtuigen dat we toch echt in zone 10 liggen. Dat is belangrijk, want dat levert belastingvoordeel op. Zone 10 is een zone waar de Panamese regering Tourisme wil stimuleren en wie daar in tourisme investeert, heeft recht op belastingaftrek. Nu houdt zone tien op aan de overkant van de weg, dus we zitten inderdaad aan de rand, maar toch echt aan de goede kant, volgens ons. We moeten de erkenning van het ministerie hebben voor we oficieel open gaan, anders verspelen we het recht op al die belastingvoordelen.

Helaas baseert het ministerie zich op een oude kaart of oude coordinaten en beweert dat we buiten zone 10 liggen. We hebben al bezoek gehad van het Panamese instituut voor Tourisme, dat het helemaal met ons eens is en er wordt dan ook gewerkt aan de erkenning. Maar wanneer die erkenning er komt, laten we het u weten.

De bouw is in volle gang

U heeft al weer een tijdje niets nieuws op dit blog gezien en dat komt vooral omdat we het allemaal vreselijk druk hebben. Waarmee zullen we in dit en volgende blogs vertellen.

Ten eerste is de bouw nu eindelijk in volle gang. U herinnert zich misschien nog het blog over de bezigheden van de graafmachine. Sindsdien is er heel wat gebeurd. De aannemer, Zeballos, is zeer voortvarend aan de slag gegaan. Hij heeft een flink team aan het werk en ziet bijna elke week wel kans om een paar werknemers over te halen om ook op zaterdag te werken. Het is dan ook als een trein gegaan de afgelopen maanden. Het dak ligt er al zo’n beetje helemaal op, de binnen muren worden nu afgesmeerd en de tegels voor de badkamermuren zijn aangekomen en kunnen dus binnenkort gezet worden. Foto’s van de bouw en voortgang zijn te vinden op www.flickr.com/photos/tanagertourism. Overigens zal het deze week even iets rustiger gaan. Alle werknemers hebben het afgelopen weekeinde ook op zondag gewerkt om deze week vanaf donderdag tot en met 2 augustus vrij te hebben. De laatste week van juli worden namelijk de patronales van Santiago gevierd en dat is vier dagen feest tot de kleine uurtjes weer groot worden.

Zeballos is nog steeds een prettige man om mee te werken. Hij denkt mee en als hij iets niet snapt, of een goed idee heeft, dan komt hij direct overleggen. Dat heeft al ons (en hem) al heel wat mogelijke probleempjes voorkomen want de tekeningen waren niet helemaal perfect.

Onze ecologische toiletafvoer moet nog aangesloten worden, maar de ontwerper was zo blij dat wij van de Panamese autoriteiten een vergunning kregen om dat ding aan te leggen bij een hotel dat hij hoogstpersoonlijk is komen toezien bij de correcte locatie en ook later terug zal komen bij de installatie. Onze vergunning is voor hem een opsteker omdat hij het ontwerp nu gemakkelijker kan verkopen. Voor ons is het wel prettig dat we zeker weten dat alles goed wordt aangelegd en aangesloten. We hebben weliswaar al zelf zo’n ding aangelegd bij onze rancho’s maar daar is het niet zo druk en we kunnen zeggen dat die nog niet echt op de proef is gesteld. Daar hebben we toen ook geen reserve systeem gebouwd en dat moet toch echt wel...

Dat het dus wel loopt met de bouw is maar goed ook, want we willen de boel af hebben voor kerst, als het toeristenseizoen in Panama begint. En er zit nu extra druk achter want we staan vermeld in een reisgids (the Footprint Guide to Nicaragua, Costa Rica and Panama). We hopen dus dat het aantal bezoekers nu snel zal gaan oplopen.

Gastblog: Panama 22 februari t/m 20 maart 2009

Op 22 februari arriveren we voor de 2e maal in Mariato. De eerste keer was in mei 2007 en toen hadden we regelmatig regenbuien. Nu is het heel veel zon en hoge temperaturen (gem. 33 tot 36 graden C).

Loes leidt ons rond over de Finca om te laten zien wat er allemaal is veranderd. Daarmee zijn we een paar uurtjes zoet, want ruim 8 ha is een flink stuk en er zijn heel wat heuvels en dalen. Veel plaatsen zijn onherkenbaar door de bomen, die inmiddels fors zijn gegroeid.

De badkamer en het keukentje bij de rancho’s vinden we fantastisch en we besluiten er twee nachten te gaan slapen, inclusief koken en ontbijten. We treffen het want het is nieuwe maan, dus de sterren zijn ontelbaar in een prachtige donkerblauwe lucht. Geweldig. We genieten overdag ook van de stranden.

Een para dagen later o peen maandag zitten we om kwart over 7 gepakt en gezakt in de auto naar Santiago. Loes moet er wat boodschappen doen en zet ons op de bus naar Costa Rica, via David. De auto leveren we af bij de ‘mecanico’ want die is toe aan reparatie.

We vermaken ons een weekje in Costa Rica bij de “Jamanasin Lodge” bij Rincón op het Osa Peninsula met dolfijnen in de golfo dulce en Alex bij de cacao en chocolode tour. Op de terugweg alweer bezoeken we nog de bloemen (heliconias) in de Botanical Gardens van San Vito. Terug in Mariato voelt als thuiskomen! Zelfs zonder water uit de kraan. Loes arriveert een half uurtje na ons en vertelt over wat u in de vorige blog hebt kunnen lezen. Bomen gekapt, de graafmachine is geweest en de contouren zijn uitgezet. Er zijn ook 2 grote gaten voor de watertanks gegraven. Natuurlijk gaan we meteen kijken en ……en douchen want dankzij het reserve systeem is er op de finca wel water.

De volgende ochtend zet Loes ons af op het strand van Malena. Terwijl we wachten op het tij laten de jonge heren ons inktvisjes zien die nog 4x zo zwaar moeten groeien. Desalnietemin kleven ze sterk! We gaan met een vissersboot naar Cebaco eiland. Je kunt daar heerlijk zwemmen.

Als we ‘s middags terug zijn op de finca schieten we weer heel veel foto’s van alle dingen die veranderd zijn in de toch korte tijd dat we weg waren. Er wordt hard gewerkt in de putten voor de twee ondergrondse watertanks. Eerst wordt de bewapening erin aangebracht. Dan begint het beton storten voor de vloer en dat moet vandaag af. De volgende dag beginnen ze met het metselen van de muren van die tank terwijl in de andere de vloer wordt gestort. Dick houdt zich bezig met een trapje voor de nieuwste rancho.

Loes gaat de volgende dag naar Panama voor de goedkeuring van de milieueffectrapportage. Ze heeft gebeld tot ze een ons woog, maar kwam niet verder en heeft besloten persoonlijk polshoogte te gaan nemen om druk op de ketel te zetten, want alles is technisch goedgekeurd er ontbreekt alleen de handtekening van de directeur die weer terug schijnt te zijn van vakantie. Wij verzorgen ondertussen een echtpaar dat te gast is voor een nacht.

En jawel, op donderdagmorgen komt Loes met het fel begeerde papier heel gelukkig de finca oplopen. Hoera, nu alleen nog wat stempels op de plannen.

Ondertussen is het opmetselen van de tanks bijna klaar en zijn de contouren voor de fundering uitgezet. Bij genoeg werkwilligheid begint morgen het graven. Omdat er nog erg veel werk in het verschiet ligt waar controle belangrijker is, nemen wij Loes mee voor een lang weekend in Boquete.

Boquete ligt aan de voet van de vulkaan Barú. Helaas kunnen we geen wandelingen maken in het Nationale Park, want door de vele regenval in november voorig jaar en aardschokken waren er diverse stukken pad en helling en bomen verschoven en er waren nog geen nieuwe veilige paden uitgezet. Alle trails zijn gesloten. Niet voor een gat gevangen wandelen we naar de Paradise Gardens, een “dierenopvang” gerealiseerd door een engels echtpaar, die oorspronkelijk met hun papagaaien uit Engeland wilden pensionaren in Panama maar vanwege de vergunningen voor de papagaaien en hun goede zorgen steeds vaker om hulp werden gevraagd voor de opvang van ook apen en andere vogels. Erg schattig is de kleine gestreepte miereneter van ongeveer 6 weken. Zijn morder was geelectrocuteerd in een electriciteitsmast en het jong hield zijn moeder nog vast toen ze het dier vonden. De volgende ochtend terwijl Loes mailt met Kees en fotos oplaadt, gaan wij nog even naar een particuliere tuin “Mi jardin es su jardin” wat ook zeker een bezoek waard is.

En hoewel er jazz festival is in Boquete op het plein, is het duidelijk nog het voorprogramma en we besluiten dat het beter is om in Santiago te slapen om maandag weer vroeg in Palmilla en Mariato te zijn.

De watertanks’ muren zijn klaar en verder is iedereen druk aan het hakken, scheppen en graven voor de funderingen. Dat is zwaar werk, vooral met de hitte. Zeballos brengt de mannen ‘s middags een flesje fris. Dick vervolgt zijn werk met Justino aan houten afschermingen tegen wind en zon bij de ranchos om de tenten beter te beschermen. En ik (Wanny) wandel en fotografeer op de Finca langs de omheining met prachtige uitzichten. Ik vul ook nog zakjes en lege melkpakken voor de verpoting van boompjes en zaaien van boom zaad. En terwijl het graven verder gaat, maakt Dick op eigen houtje een bankje zodat het gemakkelijker is om de sterren te kijken en wij genieten even na op onze alweer een na laatste dag in Palmilla.

De grote bouw deel 1

Jawel, het is 1 maart geweest en samen met de aannemer (Mr. Zeballos) hadden we bedacht dat het dan toch echt moest beginnen.

Ik kende inmiddels het automatische bandje van het milieuministerie uit mijn hoofd maar er was mij medegedeeld dat onze milieu effect rapportage technisch al was goedgekeurd, dat de ‘resolutie’ brief gemaakt was, maar dat die nu al zo’n 3 weken wacht op een handtekening. Die handtekening kan alleen door de directeur gezet worden en wat blijkt... hij is/was op vakantie. Hij zou morgen terugkomen maar dat dachten ze vorige week ook...

Op maandag 2 maart kwam de aannemer naar Mariato om wat afspraken te maken met de dienstverlenende bouw- en hulpsectoren aldaar. De hulpsector verkennen is erg belangrijk in de eerste week want dat zijn de mensen die bijvoorbeeld hun woning wel willen verhuren aan de werknemers van Zeballos, of die wel willen koken voor de mannen of wassen. De dienstverlenende bouwsector is vooral Ludvig in Torio Resort want die bezit een machine die ze hier de “retro” noemen en dit ‘monster’ is een combinatie van graafmachine en bulldozer... en ze maken er duikers (betonnen buizen voor het verbreden van de oprit zodat er vrachtwagens over kunnen)... en blokken van cement in twee maten van 6 inch (15 cm) voor de fundering en 4 inch (10 cm) voor de muren. En ze doen er nog veel meer. Gelukkig heeft Ludvig nu ook een restaurant dus zaken kunnen aangenaam met lunch gecombineerd worden. Zeballos had ook al het een en ander besteld in Santiago bij de Spiegel en een grote vrachtwagen kwam vandaag twee soorten lange ijzeren staven brengen voor de funderingen en cement... En vanuit diezelfde winkel in Santiago kwamen een week later nog meer cement en ¾ (inch) stenen voor het beton.

Maar goed, allereerst moest er iemand komen met een motorzaag want we hadden nog enkelen Ficus benjamini’s over. U weet wel die kamerplanten die erg populair waren eind jaren tachtig en begin jaren negentig in de vorige eeuw... Hier zijn het exotische bomen, ook wel behorend tot het type wurgvijg met erg destructieve wortels als die niet in een pot in toom gehouden worden. En die moesten dus om, voor de retro zou komen zodat we organisch afval van beton-huisrestenafval konden scheiden.

Om toch legaal te opereren stopten we dus die eerste maandag in maart bij de district afgevaardigde van ANAM, die beloofde langs te komen. Zeballos ging er dinsdagochtend nogmaals langs, want ja, de motorzaagman zou die ochtend beginnen en hij was nog niet geweest... Maar nu kwam hij echt en we mochten beginnen. Toen hij kwam lagen de ficussen en 3 cocosnoot palmen al om en nog wat klein grut. Een mango boom hebben we verpoot. Officieel zouden we naast de 3 dollar administratie (paz y salvo) ook 5 dollar per boom moesten betalen. Dat geldt echter alleen voor inheemse bomen. Ja, voor de cocosnoten. Ik nog de ANAM meneer mee op een wandeling over ons terrein en dat vond hij reuze interessant. Hij bleek bosbouwer te zijn maar wist niet dat wij al een certificaat hadden van ANAM. Hierna, en na de overdracht van wat leuke files over bomen van mijn computer naar zijn memory stick hoefde ik slechts de 3 dollar administratie te betalen en niet eens inspectiegeld.

En toen kwam de retro. De grote monstermachine.

(see the photos on http://www.flickr.com/photos/tanagertourism )

Die trok en beet aan de cocosnootwortels tot ze los waren en gooide ze doen in een valleitje waar het organisch afval kan vercomposteren. En daarna trok en beet de machine in de wortels van de ficus. Het apparaat steigerde erbij. Maar echt in zijn element was het monster met het afbreken van de restanten van het huis. Hij beukte en danste en bracht daarna met de buldozermond al het puin naar een plek. En toen hadden we een groot enigszins plat leeg en stoffig terrein...